Stof

Kalahari Run 3. Last leg. Eigenlijk is dit een foute omschrijving, want de Namibische Kalahari ligt wat Oostelijker dan de streek waar het nu om gaat. Maar het bekt wel lekker.

Na het vertrek van Craig en Marina en mijn extra dag in het Kgalagadi Transfrontier Park was Twee Rivieren opnieuw de aangewezen campsite. I’m a poor lonesome cowboy. ’s Avonds stak er een zandstorm op. Het zand was zo fijn dat het door de mazen van het muskietennet heen drong. Alles in de tent: tas, slaapzak, matras, kussen, lag onder een laag rood stof. Dus toen de wind wat ging liggen schudde ik alles – plus een schorpioen – de tent uit en kon ik redelijk slapen.

HOTSEKNOTSEN
Ik had nog een paar dagen over voor mijn vertrek en besloot via Auob Riverbed, Gochas en Stampriet naar Windhoek te rijden, daar mogelijk Connie (mijn protégé w.b. gebitsregulatie) op te pikken voor een trip naar de Brandberg. Dus eerst een stuk Auob ín het park, dan bij MataMata de grens over en het park uit, en dan verder door de Auob naar het Noorden. Een mooie rit. Koffie in de Farmstall tien kilometer aan de Namibische kant, en vervolgens 170 kilometer naar Gochas. In de supermarkt krijg je er prima koffie; beter dan in het restaurant waar ze van die vreselijke meuk hebben waarbij je in de koffiekan een zeef omlaag moet drukken, dat is voor koffieaficionado’s het dieptepunt.
Het begon te regenen in Gochas dus daarna was het tachtig kilometer hotseknotsen op de kalkweg door plassen en modderpoelen naar Stampriet waar ik wilde overnachten. Ik kom oorspronkelijk uit Stramproy, Limburg dus ik was nieuwsgierig naar Stampriet, Hardap Region. Ik dacht in the middle of nowhere terecht te komen, en dat was ook zo maar toch vond ik het een positieve verrassing. Schoolkinderen zongen, lachten en dansten. Ik zag er zeker drie hardlopende blanken en twee mountainbikers. Ook het ‘Historical Guesthouse’ was prima met een fantastisch dek een meter of drie boven de grond en uitzicht op het rivierdal. De streek is gezegend met water uit artesische bronnen, de reden voor de redelijk welvarende indruk die ze maakt. Alles was er groen. Probleempje ’s nachts: de klamboe sloot niet helemaal. Ik heb zeker 25 muggen doodgeslagen dus ik was niet echt fit ’s anderendaags.
http://www.tripadvisor.com/Hotel_Review-g1932610-d2218498-Reviews-Stampriet_Historical_Guesthouse-Stampriet_Hardap_Region.html#REVIEWS


BURGEMEESTER
De volgende dag wederom een mooie weg via Dordabis naar Windhoek waar Connie te druk bleek om mee te gaan naar de Brandberg.
Dus nam ik de prachtige D1958 die ik nog eens met de mountainbike wil doen richting Wilhelmstal en dan over asfalt naar Karibib-Usakos en vervolgens over een dirt road naar Uis-Brandberg. De D1958 is geweldig. Er woont haast geen mens, na honderd kilometer passeer je ineens een eenzame farm. Namibiërs lachen wel eens om hun eigen land en zeggen: ‘Namibië heeft eigenlijk geen president nodig; een burgemeester is wel genoeg.’ Daar zit een kern van waarheid in.


MILJONAIR
De Brandberg is prachtig vooral in het ochtend- en avondlicht. Je hebt er prehistorische rotstekeningen die ik nu niet bezocht want ik had ze al eerder gezien. Ik ontmoette er een Zuid Afrikaans stel op vakantie in hun Iveco camper. Ze wisten me te vertellen dat sinds de Tweede Wereldoorlog zóveel geld van Westerse donorlanden naar Zambia was gevloeid dat iedere individuele Zambiaan nu miljonair had kunnen zijn. Maar nog steeds wonen ze in lemen hutten. Ik kan het niet checken, maar geloof hen meteen. Er zijn dus een paar mensen die on-voor-stel-baar rijk zijn geworden van onze centen. Met dank aan Pronk en Herfkens c.s. die gloedvolle betogen hielden over rechtvaardigheid. Trek je conclusie. Reizen in Afrika geeft ‘stof tot nadenken’.
(Edwin Schlossberg: ‘The skill of writing is to create a context in which other people can think.’)


CONDOOMS
Op zondagen zie je overal langs de weg ‘maruti’s’, predikers, met groepen gelovigen. Hier bij de Brandberg White Lady Lodge kwam de predikant het personeel en de mensen uit het nabije gehucht opzoeken. Zijn sermoen duurde meer dan anderhalf uur. Mijn schoenen vielen zowat uit van de ideeën die de man verkondigde. Zonder blikken of blozen ageerde hij tegen het gebruik van condooms. Hallo! Het is 2015! Er is aids in dit continent! Er is een veeeel te sterke bevolkingsgroei! Die mensen zijn arm; ze kunnen de school voor hun kinderen amper betalen. En zo’n onverantwoord fossiel durft de mensen zoiets voor te schrijven. Je moet je in de arm knijpen om te realiseren dat het echt is wat je hoort. Ik moest mezelf inhouden om geen stampij te maken.

Alsof de duvel ermee speelde: wéér storm ‘s avonds en weer moest ik de tent leegschudden. Geen schorpioen deze keer.


KROKODILLEN
Op de terugweg was Erindi Game Reserve te verleidelijk om links te laten liggen. Op weg van Omaruru naar Okahandja kun je er doorheen en dan krijg je vrije doorgang. Meteen maar zestig kilometer extra naar het hoofdkamp; daar is koffie, een glas wijn of een lunch. Dat gecombineerd met uitzicht op krokodillen en nijlpaarden vanaf een prachtig terras: de extra kilometers waard. De lunch is te betalen, de overnachtingen niet.
Van Okahandja kun je de grote asfaltweg naar Windhoek pakken, maar als je zin hebt in een mooie, pak dan de onverharde D2101 via Leopard Lodge en Midgard Country Estate naar Otjihase Mine bij Windhoek. (Fiets fiets fiets!)

En zo zat ook deze trip er weer op. Een reis is zo ongeveer de enige zaak waaraan je geld uitgeeft maar waarvan je rijker wordt. Laat ik het dus maar niet hebben over de gebruikelijke blauwe brieven van de Nationale Bloedtransfusiedienst die je bij thuiskomst weer aantreft en waarvan iedereen armer wordt. Bloedarmoede voor heel het volk. (Als de èchte bloedtransfusiedienst zijn opbrengst zó verkwistte als deze, was het land te klein trouwens.)

Groet,
Frank