Elk voordeel heb z’n nadeel

We hebben héél wat maharadjapaleizen mogen aanschouwen in India de afgelopen reis. Nu lopen wij als Nederlanders door de wereld met een wereldbeeld dat vooral wordt gekleurd door een Groen-Linkse hersenspoeling vanaf onze vroegste jeugd (onderwijzers hè!), dus met een continu schuldgevoel over onze onfatsoenlijke rijkdom.
Maar het maharadjabestaan…. dát is andere koek. Zo’n onvoorstelbare weelde. Werkelijk elke centimeter van het onmetelijke marmeren paleis is verguld, gebeeldhouwd, beschilderd, gedecoreerd met spiegels, of op welke manier dan ook ver ‘DUUR’ zaamd met het doel andere rijkaards de ogen uit te steken. Dit geloof je niet tot je het ziet. Terwijl buiten de muren de mensen sappelen voor hun bestaan. (Ojee, nou doe ik het zelf ook weer. Reflex uit de jeugd; sorry, sorry!)


HELDENDADEN
Alle paleizen hangen tot de nok vol met kunst. Vooral schilderijen die de heldendaden verhalen van de maharadja tijdens de tijgerjacht zijn ‘gebruikelijk usance’. In IEDER paleis schilderijen over geschoten tijgers. Tijgers, tijgers, tijgers, het is ziekmakend.
Maharadja’s zijn niet uitgestorven, ze bestaan nu nog. De vier maanden dat het te heet is in India zitten ze met heel de familie in een vijfsterrenhotel in Davos.

HAREM
Hóé rijk is rijk in India? In het Amber Palace in Jaipur loopt een gang schuin omhoog naar de eerste etage. Die gang is speciaal aangelegd omdat bij officiële aangelegenheden de maharani (de eerste vrouw van de maharadja) zo zwaar was behangen met juwelen dat ze niet meer kon lopen en in een soort rolstoel van- en naar haar boudoir moest worden gereden.
Elk voordeel heb zijn nadeel: als een maharadja overleed werden alle vrouwen in zijn harem geacht zelfmoord te plegen en zich daartoe levend in het vuur van zijn crematie te storten. Dat lot trof de dertig vrouwen van de maharadja van Jodhpur. Een luxueus leventje, maar wisten ze wel dat dit onderdeel van het ‘contract’ was toen ze daar ‘ja’ tegen zeiden? Je mag je trouwens afvragen of de dames wel een keus hadden als de maharadja zijn oog op één hunner had laten vallen. Want wat was haar alternatief? Zeg maar eens ‘nee’ tegen de maharadja. Welke prijs betaalde ze dán?

BEKOORLIJK
De vrouw was en is in India een onderdrukte diersoort. Ze werd opgesloten achter tralies, mocht niet meedoen met het openbare leven, was nooit zonder ‘bewaking’ door eunuchs, als er bezoek was mocht ze vanaf een hogere etage toekijken vanachter een wand die haar aan het zicht onttrok voor vreemde blikken. Er was een leven lang he-le-maal niets te doen, behalve bekoorlijk rondsloffen tussen dertig andere net zulke saaie vrouwen. Wat een leven ‘op de toppen van het bestaan’ ;-(
Kortom, zo’n maharadja was het toppunt van menselijke waardigheid.