Dronkemanspraat

Op gevaar af dat jullie het volgende afdoen als dronkemanspraat – want wat bezopen was ik wel na opnieuw Joe’s Beer Bar en het Portugees restaurant vanavond. Ik liep terug naar mijn lodge en het viel me op dat het al donker was om even voor half acht. ‘Shit!’, dacht ik, ‘hierheen vliegen is een ‘significante’ verplaatsing, groot genoeg om meetbaar te zijn in de context van de configuratie van het zonnestelsel. Thuis is het licht, hier is het donker. Komt door de verhoudingen tussen zon en planeten.’ Dát gevoel. Maar meteen relativeer je het. WTF! Wat stelt de aarde nou helemaal voor in dat stelsel? Laat staan in het Melkwegstelsel, laat staan op intergalactische schaal. Dus de aanleiding van mijn verwondering was niet meer dan een licht dat vanuit een andere hoek op een object schijnt.
Big deal.
En toch.

In Joe’s Beer House zat vanavond een hoer met die typische hysterische blik in de ogen. Onrust. Staan, zitten, mensen om zich heen nodig hebben.
Afblijven! Dat advies kreeg ik ook toegefluisterd van buurman-aan-de-bar Mill, een Zuidafrikaner die hier was voor zaken. Vooral toeristen trappen in dit soort dames en krijgen er vervolgens allerlei shit mee. Mill kreeg al gauw de overtuiging dat ik redelijk ‘seasoned’ was. Het gesprek ontwikkelde zich dus al snel naar plezieriger onderwerpen als de ins en outs van het oude type landcruiser zoals de mijne. Welke banden te kiezen voor welk doel, waarop te letten bij de revisie van de versnellingsbak, enz. enz. Auto’s, vooral 4x4’s zijn hier bij uitstek het onderwerp van gesprek aan de mannenbar. Heb je behoefte aan contact en drempelvrees naar de vreemden om je heen? Begin over auto’s! Bingo! Auto's zijn een bestaansvoorwaarde. Het was erg gezellig met Mill, en vooruit: nóg een pilsje! Vandaar die prietpraat van hierboven.


Opnieuw bleek de onvermijdelijkheid van de jacht in dit land waar elk restaurant wel gemsbokbiefstuk oid serveert. Mill beschreef zijn adrenalinestoot als hij ‘tijgerend’, z’n geweer voor zich, het wild zo dicht mogelijk naderde tot hij op zo’n dertig meter afstand een trefzeker schot kon afvuren. Meteen afdoende. Het meest opwindende dat hij kon doen, vond hij. Ik geloof hem meteen; daarvoor ben ik nog genoeg een ‘jongetje’. Had ik vroeger niet zelf in de ‘Tungelroyse Wallen’ (Martin, bekend van het mtb-en) een konijn proberen te besluipen. Die spanning snap ik. Mill en ik waren het er snel over eens dat de zogenaamde helden die een trofee van een leeuw of buffalo aan de muur willen hebben in hun appartement op Park Avenu, Upper East Side, en daarvoor vanuit het bakkie van een landrover het slaperige beest neerleggen, tegelijk weerzin- en meelijwekkend zijn.

Nog een tip van een Schot die ik hier sprak, bedoeld voor de echte mannen in Hengel en Grunn die niet terugdeinzen voor wat dronkemanspraat. Betaalbare Islay: Islay Mill en Torbeg (spreek uit ‘Torbey’). (Ook in Schotland ‘lijden’ ze aan exorbitante prijzen voor het spul omdat politici er ‘sociaal verantwoord’ met de winst vandoor gaan.)

Het Hotel Thule dat ik ’s ochtends frequenteer bij het hardlopen, alleen tot aan de poort na twee kilometer steil bergop, blijkt bij daadwerkelijk bezoek een toplocatie. Letterlijk en figuurlijk. Uitzicht vanaf een heuveltop over de stad, en sodeju wat een goed eten en wat een vriendelijke gezelschapsdames als bediening! Hier neem ik mijn eigen dame mee naartoe na dertig uur vliegen; of de dag erna. Misschien beter besteed. Je denkt aan de buitenkant: ‘Da’s niet voor ons soort mensen.’ Maar hoera! Gek genoeg normale prijzen, pakweg een dollar duurder dan elders. Logies is wel significant duurder.
Op tv zag ik er de Griekse rellen van vanavond 26/09/2011. Toe maar jongens! Ik baalde al van het herstel op de beurs vanochtend. Ik heb alles verkocht in de overtuiging dat de boel nog verder in mekaar zou sodemieteren. Die klote-Grieken hebben mij al genoeg geld gekost; maar nu moet alles dan ook maar ècht door het putje om de schade in te halen. Maar wie weet waar de bodem ligt? Die verdomde Grieken kunnen me nu niet genoeg tekeer gaan.

Dan de foto’s. Je begrijpt dat ze een charmeoffensief zijn naar Nora, die meer van het stedelijke dan van de onmetelijke busch in Kaokoveld of Marienfluss/ Orupembe is. Ik moet haar toch op een of andere manier proberen te lijmen. Feit is dat ik de vorige reis nagenoeg uitsluitend foto’s nam van het lege platteland. Dat had op haar (verzot op Two and a half men, en de meiden van Upper East Side) een afschrikkende werking. Nu dan maar wat anders. Ik wil die meid een keer mee, begrijp je.
(Noor, de foto van het zwembad van Thule was een te groot bestand. Ga ik niet verkleinen. Is me niet goed bevallen bij de 'Winning Smile'. Begrijpie?)

Nu even een nightdowner bij Roof of Africa om gebruik te maken van hun wifi, en dan goedkoper bij de buren ‘African Nest’ het nest in. Morgen pakweg zeven uur over de oude weg via een van de steilste passen van Namibië naar ‘Swakop’.
Leuk om Craig weer te zien. Die ouwe… ja wat? Adrenalinestoot? (De temperatuur stijgt in zijn gezelschap meteen met minstens twee graden Celcius.) Charmante druktemaker? Zenuwpees? Hoe dan ook: aangenaam gezelschap.