Parcours

Dat voortdurend in een auto hangen en dagelijks honderden kilometers verder trekken is part of the deal als je in Zuidelijk Afrika reist. Als je het mij vraagt is dat nomadische leven juist aantrekkelijk. Deze dag trokken we van Helmeringhausen via Betta en langs (duur) natuurpark Wolwedans naar Sesriem. We waren amper op weg of we kwamen een fietser tegen. Vijf minuten later wéér een; een pronte madam op een Cannondale. Ik stopte en informeerde wat er aan de hand was. Ze maakte deel uit van een gezelschap van pakweg zestig fietsers die van Cairo naar Cape Town fietsten: de ‘Tour d’Afrique’. (Daar móét op google iets over te vinden zijn. Ik ga speuren naar het parcours.) Dagen later troffen we nog de oranje linten aan die voor hen als wegwijzer hadden gediend op vorige etappes.


PROFESSIONEEL
Inderdaad zagen we die ochtend nog veel fietsers, meestal alleen. Bochtige kris-kras-sporen op de weg waar het zand mul was en ze ieder voor zich berijdbare ondergrond hadden gezocht. Allemaal in één-en-hetzelfde spoor waar ze een harde strook hadden ontdekt. Veel dames erbij trouwens. In totaal telden wij toch zeker vier volgauto’s c.q. busjes; voor het uitzetten van de route, voor zogeheten ‘stewards’ die postvatten op kritische punten, voor de bagage, de catering en als ‘voiture balai’ (de bezemwagen). Kortom: professioneel georganiseerd. En dus aan de prijs. Een auto voor de bagage is natuurlijk een fantastische oplossing omdat de fietser alleen water hoeft mee te nemen tot het volgende service punt.
Heeee; ik hèb een auto…. Mmmmm, dat biedt misschien perspectieven. Kandidaten? Om de beurt rijden? De stukken door de wildparken met de fiets op het dak? Ik weet wel een paar leuke fietsroutes.


DESOLAATHEID
In Sesriem reden we zo’n 120 kilometer heen en terug naar Sossusvlei, Deathvlei en Dune 45 die zowat symbool staan voor de toeristische attractiviteit van heel Namibië. Marijke en ik waren er al in oktober 2011 (zie blog) tijdens de dageraad. Nu in de namiddag. En dat viel helemaal niet tegen; het licht was warmer, er waren bijna geen andere toeristen die me de vorige keer wat stoorden en de desolaatheid van Deathvlei bedierven.
Tevreden reden we door naar Agama River Camp en zetten er onze tenten op. De waard en het personeel kenden ons nog van oktober. Een lekker wijntje op het hoog verheven terras met mooi uitzicht op de bergen, een diner naderhand: de wereld was in orde.


LOGISTIEK
Wat moeten deze horeca-ondernemers een uitgekiend menu bedenken en wat een zorg moeten ze wel niet aan hun logistiek besteden in dit verlaten oord! De inkopen worden gedaan in Windhoek en Swakopmund, beiden zo’n 250 kilometer ver weg. Hoe houd je de slablaadjes vers, het vlees goed, en de voorraad rijst, pasta, bier en wijn op peil? Vlees kun je nog invriezen maar vooral groente en zuivel moeten problemen geven. Vrieskisten en koelkasten kunnen je een tijdje uit de brand helpen, maar dan moet je toch weer op pad. Geen wonder dat je voor deze lodge vooraf moet reserveren. Wij hadden geluk dat we bij een geboekt ander reisgezelschap konden inhaken voor het diner.

Voor de dag erna had Marijke een lunch en wandeling bedacht bij de uitspanning ‘Rostock Ritz’ en van daaruit weer dertig kilometer terug om de mooie weg over Spreetshoogte te nemen naar Windhoek. Leuke wandeling, al was ie wat warm. In de ochtend deden we Solitaire aan, een 'cult'-oord sinds er een boek over is geschreven. Dezelfde bakker als in oktober. Hij was wat minder chagrijnig. Behalve die bakker is er een pompstation, een camping en een automonteur. En een hoop autowrakken uit de jaren dertig. Voila Solitaire.



BONKEN
Spreetshoogte is een verhaal apart. In Europa leggen ze bergpassen zó aan dat je er in redelijk tempo overheen kunt rijden. Zo niet in Namibië. Spreetshoogte maakte de eerste versnelling noodzakelijk. De weg ging onbesnut omhoog, sommige stukken waren geplaveid met cementklinkers, dan weer kregen we grove rotsige gravel waar de banden over spinden door het stijgingspercentage. Het 2 x 4 autootje had het er moeilijk mee. Maar bovenop werden we beloond met prachtige uitzichten over de omringende vlaktes. Ook op Spreetshoogte hingen nog de linten van de fietsers.
En vervolgens ging het erom de tijd en afstand uit te zitten met stof, stof en anders wel stof als permanente metgezel. Soms bonkten de keien onder de buik van de auto. Dit duurde zo tot Windhoek waar we onze intrek namen in Cori Guesthouse. Internet en diner bij Balalaika restaurant onder het genot van een geweldige rode wijn: Man, Shiraz uit Stellenbosch.

Met de volgende posting sluiten we deze blog af.
Groet,
Frank