Staartje

Windhoek betekent meestal het afhandelen van een ‘doe-lijst’ met regeldingen. Zo ook deze keer. Maar zodra die lijst was afgewerkt vielen we in een groot gat. Afrikaanse steden in het weekend en op feestdagen: verschrikkelijk. Dood tij. He-le-maal niets te doen. Nu waren er drie feest- en weekend dagen op rij, dus tel uit je winst. Op Independence Avenue kun je een kanon afschieten. Je zou er bijna van aan de drank raken. En dát is wat de Afrikanen dan ook doen. Wij ook; wij integreren. When in Rome, do as the Romans do. Het enige lichtpunt was internet op het terras bij restaurant Balalaika’s avonds.
Marijke kreeg hier het bericht dat een goede studievriendin was overleden. Zondag zit ze in het vliegtuig terug naar huis, ze is dus op tijd in Nijmegen voor de begrafenis.


GEÏSOLEERD
Jel en ik plakten er nog een paar daagjes aan vast. Daarmee voegden we weer zo’n duizend kilometer toe aan de afgelegde afstand van de afgelopen tijd, die zo op bijna twaalfduizend kwam.
Het allereerste doel: het Waterbergplateau bij Otjiwarongo. Het plateau is van hoog poreus zandsteen dat water opneemt en doorlaat als een spons. De onderlaag is ondoorlatend, dus vandaar die talrijke bronnen aan de voet van de berg. Dat levert een rijker en groener ecosysteem op. De Waterberg is inderdaad een plateau. Bovenop plat en zandig. Maar de randen zijn loodrecht en rotsachtig. Door de geïsoleerde ligging zijn de dieren bovenop het plateau heel anders dan in de rest van Namibië. Belangrijk: de Cape Buffalo’s bovenop zijn vrij van mond- en klauwzeer, wat hen uniek maakt. Verder tref je er Roan antilopes en Sable antilopes aan; ook al bijzonder. Vandaar dat het Department of Wildlife dit gebied bewaakt en geïsoleerd wil houden. Ze exporteren deze dieren soms naar andere wildparken.


REALPOLITIK
De Waterberg is historisch. In 1904 vond hier een grote veldslag plaats tussen de Duitsers en de Herero’s. Voor de duidelijkheid: de Herero’s begonnen. Het ging, net als bij de Indianen in de VS om de eigen grond. Ze verzamelden zich op het plateau en daalden af naar het Duitse kamp om er alle mannen over de kling te jagen. Vrouwen, kinderen en priesters werden gespaard. Waarom een uitzondering voor die laatsten is me onduidelijk. Die hebben nou net de Hererovrouwen geleerd zich in vormeloze lappen van talloze jurken te hullen. Ik zou alleen daarom al wraak hebben genomen. Een paar honderd Duitsers zijn toen gesneuveld. Voor hen is een ‘Ehrenfriedhof’ aangelegd, vlakbij de ‘gate’.

Hier komt voor de tweede keer in dit blog realpolitiker Von Bismarck in beeld. Hij ontsloeg de Duitse commandant, want die vond hij te soft. In plaats daarvan benoemde hij ene Von Trotta die met de toentertijd pas uitgevonden mitrailleurs orde op zaken kwam stellen. Resultaat: 45.000 dode en op het slagveld reutelende Herero’s. Géén graf voor hen. ‘Kein Heldentot’. De Herero’s demonstreren er nog altijd tegen.






DOMINEE
De actie valt mijns inziens in de categorie genocide. Politici en beleidsmakers: meedogenloos. Het voetvolk, de Duitse soldaat, had geen keus. Niet gehoorzamen betekende het vuurpeloton. Maar dat gold natuurlijk voor beide kampen.

De bezetting van andere landen werd in die tijd door geen enkele mogendheid gezien als agressie. Voor de Duitsers was het logisch dat ze hun technologische voorsprong ‘gewoon’ gebruikten in wat zij toen dachten dat een gerechtvaardigde oorlogshandeling was.
Europeanen zijn gauw geneigd om zichzelf van alle misdaden de schuld te geven. Maar gingen niet álle volken zich te buiten op zoek naar eigen gewin en ten koste van anderen? Ze gingen gewoon zóver als ‘het geluk’ hen toeliet en waartoe de technologie ze in staat stelde. Zonder veel morele vragen. Bijvoorbeeld, de slavernij wordt exclusief het blanke ras in de schoenen geschoven, maar die misdaad was onmogelijk geweest als niet de ‘negers’ zelf de dorpen van hun soortgenoten in brand hadden gestoken, de inwoners in de boeien geslagen en in de forten van Mombasa en Ghana te koop hadden aangeboden. Dat is een historisch feit.
Gelukkig beginnen er ein-de-lijk ook in Afrika intellectuelen op te staan die naar de eigen rol kijken en verantwoordelijkheid nemen voor hun land zonder zich te verschuilen achter litanieën over kolonialisme.
Het kan dus geen kwaad om een beetje op te passen met oordelen over de geschiedenis. Laat het mea culpa maar over aan de vazallen van Pronk c.s. die daarmee hun eigenbelang dienen.
(En nou even helemáál tegendraads: als die kolonisatie niet had plaatsgevonden, liepen ze in Afrika nog steeds in lendendoeken, leefden ze van verzamelen en jagen en sloegen ze mekaar tijdens stammenoorlogen de koppen in. Niks geen Toyota’s, electriciteit, medische zorg, enzovoort.)
Tot zover dominee Höppener.


OMWEG
Van de campsite bij de Waterberg naar het Cheetah Conservation Fund dat we wilden bezoeken is het hemelsbreed hooguit dertig kilometer. Maar door het belang dat Namibië hecht aan het isolement van de Waterberg is er geen korte weg over het plateau geoorloofd. Dat betekende heen en terug een omweg van 260 kilometer!
Eenmaal in het project waren we verheugd te merken dat een klas zwarten het de moeite waard vond om dit conservation project te bezoeken. Zwarten zien wild doorgaans als vlees op vier poten. Predatoren zijn ongedierte; gevaarlijk. Uitroeien dus. Voorlichting aan zwarten is dus zo ongeveer het belangrijkste dat ‘conservationists’ kunnen doen. Wie geïnteresseerd is in het belang van dit project: zie mijn blog van afgelopen december 2011 – januari 2012 toen ik het voor de eerste keer bezocht.


NIEMANDSLAND
Die nacht sliepen we op Weaver’s Rock campsite, zo’n 35 kilometer van Otjiwarongo.
Een paar jaar geleden heette het nog ‘Hohenfels’. De voertaal is er Duits. Het is eigendom van de oude graven ‘Zu Bentheim’. De oude dame Zu Bentheim is 92 jaar oud en heeft het beheer over de farm en de campsite overgedaan aan anderen. Op het terrein vonden we nog de graven van haar gestorven familieleden. Ik vond het toch wat weemoedig stemmend. Daar ligt dan Graf zu Bentheim, rond 1900 geëmigreerd uit Duitsland en in the middle of nowhere een bestaan als veeboer opgebouwd. Hier liggen zijn botten te vergaan in niemandsland. Sic transit gloria mundi.


De volgende dag trokken we door naar de Dinosaur Footprints. Ze zijn zo’n 300 miljoen jaar oud. Maar ze liggen open en bloot te eroderen op een veld bij een farm. Niks museum. Na een kort bezoek reden we terug naar Windhoek. De route voerde over Erindi Private Game reserve, bekend van een serie op National Geographic. Hier completeerden we onze wild-score met hippo’s, krokodillen en marabu’s.

Terug in Windhoek namen we bij Joe’s Beerhouse op z’n Afrikaans afscheid van Namibië: een struisvogel- en kudu-steak van een formaat dat die we niet de baas werden.

Tijd om naar huis te gaan. Óp naar de economische Griekeritis en Spaanse Griep die tot epidemieën zijn uitgegroeid.

Wat valt er over een nacht in een vliegende sigarenkoker te melden?
‘In case of the unlikely event of an emergency landing ….’
En:
‘Chicken or beef?’
En:
‘Please remain seated with your seatbelt fastened till the airplane has come to a complete standstill.’
Gelukkig eens géén cry baby deze keer. Nóch stoethaspels die het gangpad blokkeren omdat ze traag rommelen met hun bagage in de overhead locker zodat niemand meer langs kan. Zou mijn getier in de vorige blogs dan toch effect hebben gehad??

Thuis in Hengelo, héérlijk pasta met olijfolie, basilicum en parmigiano. Ik kan geen steak meer zien!

Thuis.

Groet,
Frank