Sfeertekening
Door: Frank Höppener
Blijf op de hoogte en volg Frank
24 September 2011 | Namibië, Windhoek
Zaterdag, dus de saaie loomheid van een Afrikaans weekend doortrekt langzaam de stad. Er is niets meer te doen als na twaalf uur de shops dichtgaan. Daarvóór is het bustling business. Dus deed ook ik een paar zaken. Maar eerst even hardlopen: langs Eros steil omhoog tot Thule Hotel en via zgn 'crescents' (wegen die als een boog van en naar dezelfde hoofdweg leiden) weer terug. Hijgen! Ze leggen de wegen recht tegen de helling omhoog. Daarna zat ik een capucci met lemon meringue te genieten op het terras van Eros Coffeeshop (aanrader). Naast mij een tafeltje met jongelui. Geweren en dozen ammunitie liggen tussen de hamburgers en het gebak en gaan van hand tot hand. De kwaliteiten worden uit en te na bediscussieerd: ‘Good for kudu.’
Deze mensen weten vast waar je hier een gun shop vindt. Ik wil erheen om twee patronen pepperspray te kopen voor als je in je tentje in de bush onverhoopt toch zou worden lastig gevallen. Komt haast nooit voor. Maar in Namibië zijn de olifanten bijna tot uitstervens toe bejaagd vooraleer er nationale parken, jacht- en conservationwetten kwamen. Dus hebben ze de mens als vijand leren beschouwen en stellen ze zich agressief op. Intelligente beesten! Maar pepperspray helpt.
In NL kon ik het niet krijgen want het valt er onder de wapenwet. De dame van de NL-politie die ik in mijn onnozelheid vroeg waar je het spul kon kopen, klonk meteen zo nors alsof ze me op de bon wilde slingeren. Dan kopen we het maar hier. No problem. Alleen de zaak waar ik naartoe werd verwezen was uitverkocht in pepperspray, de collega’s waar ze me naar doorverwezen waren al dicht. Maandag nieuwe kansen. Kijk ik ben niet het jagerstype, maar afschrikking lijkt me gepermitteerd. ‘Het was zelfverdediging, edelachtbare!’
Wie mijn Cambodjaanse blog heeft gelezen kent mijn zwakke plek. Ik ben uit de gun shop weer eens met een nieuw mes vertrokken. Een Buck deze keer. Ik denk dat ik thuis maar eens een tentoonstelling ga houden.
Omdat ik wat kilometers moet maken van mechanic ‘Jakkal’ reed ik gisteren op en neer naar Okahandja. Het blijkt dé plek voor souvenirs. Dus Marij…
Hans, vanochtend reed ik naar je oude huis op Gloudinia. Geen slecht optrekje! Ik geloof dat ik maar eens de diplomatieke dienst in ga. (Echt mijn talent: diplomatiek zijn…)
Als je vanaf de stad via Schanzen naar Nelson Mandela rijdt, ligt honderd meter nadat je op de junction rechtsaf bent geslagen Roof of Africa. Je bent er iedere dag langs gereden.
Vervolgens ging ik kris-kras wat door de stad, ondermeer naar die gun shops, en ook Hans' ‘Sardinia’. Inderdaad leuk. Maar hun capucci kan niet op tegen de mijne. Maar dan moet je ook van goeden huize komen. Vanavond wordt ’t een Pizza bij Sardinia, waarschijnlijk samen met een Armeniër die ik trof op het terras. Hij werkt hier al vier jaar als diamantslijper. Leuke gast.
Overigens loop ik hier rond met zo’n belachelijke hoed tegen de zon. Toch maar doen sinds ze afgelopen zomer een klein plekje met huidkanker op m’n neus ontdekten en weghaalden. De oogst van jaren zonnig buitenland. Het zaait niet uit, dus geen nood. Ik durf (nog) geen foto van die maffe hoed op m'n kop te maken.
Maar er is een voordeel: de park fees in Etosha zijn voor buitenlanders hoger dan voor Namibiërs, en met zo’n hoed op, plus een boertige véél te korte broek, met kousen en enkelhoge schoenen èn met een Namibisch nummerbord slip ik er misschien doorheen als ‘local’
Je moet je vermommingen goed uitkiezen.
Groet,
Frank
Deze mensen weten vast waar je hier een gun shop vindt. Ik wil erheen om twee patronen pepperspray te kopen voor als je in je tentje in de bush onverhoopt toch zou worden lastig gevallen. Komt haast nooit voor. Maar in Namibië zijn de olifanten bijna tot uitstervens toe bejaagd vooraleer er nationale parken, jacht- en conservationwetten kwamen. Dus hebben ze de mens als vijand leren beschouwen en stellen ze zich agressief op. Intelligente beesten! Maar pepperspray helpt.
In NL kon ik het niet krijgen want het valt er onder de wapenwet. De dame van de NL-politie die ik in mijn onnozelheid vroeg waar je het spul kon kopen, klonk meteen zo nors alsof ze me op de bon wilde slingeren. Dan kopen we het maar hier. No problem. Alleen de zaak waar ik naartoe werd verwezen was uitverkocht in pepperspray, de collega’s waar ze me naar doorverwezen waren al dicht. Maandag nieuwe kansen. Kijk ik ben niet het jagerstype, maar afschrikking lijkt me gepermitteerd. ‘Het was zelfverdediging, edelachtbare!’
Wie mijn Cambodjaanse blog heeft gelezen kent mijn zwakke plek. Ik ben uit de gun shop weer eens met een nieuw mes vertrokken. Een Buck deze keer. Ik denk dat ik thuis maar eens een tentoonstelling ga houden.
Omdat ik wat kilometers moet maken van mechanic ‘Jakkal’ reed ik gisteren op en neer naar Okahandja. Het blijkt dé plek voor souvenirs. Dus Marij…
Hans, vanochtend reed ik naar je oude huis op Gloudinia. Geen slecht optrekje! Ik geloof dat ik maar eens de diplomatieke dienst in ga. (Echt mijn talent: diplomatiek zijn…)
Als je vanaf de stad via Schanzen naar Nelson Mandela rijdt, ligt honderd meter nadat je op de junction rechtsaf bent geslagen Roof of Africa. Je bent er iedere dag langs gereden.
Vervolgens ging ik kris-kras wat door de stad, ondermeer naar die gun shops, en ook Hans' ‘Sardinia’. Inderdaad leuk. Maar hun capucci kan niet op tegen de mijne. Maar dan moet je ook van goeden huize komen. Vanavond wordt ’t een Pizza bij Sardinia, waarschijnlijk samen met een Armeniër die ik trof op het terras. Hij werkt hier al vier jaar als diamantslijper. Leuke gast.
Overigens loop ik hier rond met zo’n belachelijke hoed tegen de zon. Toch maar doen sinds ze afgelopen zomer een klein plekje met huidkanker op m’n neus ontdekten en weghaalden. De oogst van jaren zonnig buitenland. Het zaait niet uit, dus geen nood. Ik durf (nog) geen foto van die maffe hoed op m'n kop te maken.
Maar er is een voordeel: de park fees in Etosha zijn voor buitenlanders hoger dan voor Namibiërs, en met zo’n hoed op, plus een boertige véél te korte broek, met kousen en enkelhoge schoenen èn met een Namibisch nummerbord slip ik er misschien doorheen als ‘local’
Je moet je vermommingen goed uitkiezen.
Groet,
Frank
-
24 September 2011 - 19:33
Hans:
schanzen ging ik dus elke ochtend op, op de fiets.
leuk dat je langs gloudina ging, en sardinia.
voor je zondag: penduka, aan goreangab dam: indep ave af, nu naar het noorden, door katutura, al gauw een km of tien. penduka is een women craft centre, dat mooi ligt aan het water. lekker dag. -
24 September 2011 - 19:48
Frank Höppener:
Ha die Hans,
Kijk, aan jou heb ik tenminste wat. OK, morgen Penduka. Heb je een straatnaam voor de gps? Want Indep en Hosea Kutako komen samen. Linksaf naar Okahandja, rechtdoor naar Katutura. Dat laatste dus, maar dan?
Tjonge, Schanzen op de fiets! Je overtreft mijn stoutste verwachtingen. Je moet daar echt even klimmen, zeker vanuit het centrum, de klim is dan korter, maar daarom ook steiler. Op de top langs KPMG die (nu?) daar ligt. En de temperatuur speelt ook een rol. Zeker elke ochtend douchen op de ambassade?
Foto's van je oude optrekje ontvangen?
Groet,
Frank -
25 September 2011 - 07:33
Hans:
voor wat het waard is: vond het op google earth, 22.31.38 zuid en17.00.56 oost. voorbij katutura, wanaheda en goreangab; weg volgen naar goreangab extt 2 en 3; bij ext 2 (rechts) linksaf (naar het zuiden). lekker pad. -
25 September 2011 - 09:58
Marthe:
Wat stom dat alles zo vroeg dicht gaat op zaterdag! Dan zal er op zondag wel helemaal niets te doen zijn, maar dat viel natuurlijk te verwachten. Hoop dat je je toch een beetje vermaakt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
