Verfrissend
Door: Frank Höppener
Blijf op de hoogte en volg Frank
10 December 2011 | Namibië, Swakopmund
Verfrissend
Van vrienden en kennissen krijg ik tegenwoordig de vraag voorgelegd ‘ga je nou wéér op pad?’ Hier een poging tot verklaring.
Allereerst: ruimte. Er is zelfs een dorp dat zo heet. (Naast andere illustere namen als Ben-Hur, Wlotskasbaken, Solitaire of Jakkalsputz. ) In de verlaten streken van Zuidelijk Afrika rijd je vijfhonderd kilometer en je komt dan een of twee auto’s tegen. Niet om de honderd meter een stoplicht of rotonde. Géén wegen die onnodig worden ‘verbeterd’ omdat de belastingcenten nou eenmaal op moeten. En niet voortdurend zo’n stoethaspel vóór je die met 65 km/uur sufsokt waar je 80 mág. Het gevoel van ’je kunt hier nog ademhalen’. Verder, de natuur, de weidsheid van landschappen, de dieren. Kortom: de aarde zoals die ‘bedoeld’ was. En natuurlijk de spontaniteit van de zwarten, zowel dames als heren (maar vooral toch de dames.)
GOED VOOR MEKAAR
Dan nu wat filosofischer. We leven in NL volgens ons eigen idee in ‘het beste deel van de wereld’. ‘Mensen hebben het nergens zo goed als hier. Wij hebben het goed voor mekaar.’ Dit is beslist waar, zeker als je het wereldnieuws een beetje volgt. Maar het is nog geen reden om de rest van de wereld niet te bekijken. Bovendien vind je elders àndere kwaliteiten die wij niet hebben. Om er eens eentje te noemen: vitaliteit. Ons gespreide bedje heeft namelijk zo z’n prijs. Wij gaan ervan uit dat de overheid, de vakbond, het pensioenstelsel, de WW, de Sociale Dienst, oom agent en alle semi-overheidsinstellingen plus de ANWB ons verzorgen en beschermen van de wieg tot het graf. Wij hebben overal ‘recht op’. En owéé als eens er iets misgaat, dan zijn we beledigd door de overheid die ….. ‘dit had moeten voorkomen.’ Is er iets kapot aan je auto, wasmachine of huis, dan zijn er altijd vakmensen bereikbaar die het probleem voor je oplossen. We zijn in slaap gesust. Dat is de prijs die we voor ons comfort betalen. Ook zo’n tachtig procent lastendruk door de staat nemen we daarom voor lief, pantoffelhelden dat we zijn. (NB: onze voorvaderen hebben ooit een tachtigjarige oorlog gevoerd omdat de Hertog van Alva ons tien (10!!) procent belasting durfde op te leggen. Toen had ons volk nog ruggengraat. Ik wil de Spanjaarden terug!)
KOUDE WIND
Om het maar even op mezelf te betrekken; ik geef toe: in tijden dat ik het moeilijk met me ging op de arbeidsmarkt heeft dat systeem me in leven gehouden. Maar mag ik tot mijn verdediging aanvoeren dat ik:
a) zelf ook het product ben van onze samenleving met zijn collectieve verwachtingen en starre arbeidsmarkt;
b) de bereidheid heb getoond om in de bijstand zèlf te investeren in opleidingen en ‘keeping up appearances’; en
c) in die tijd met achterlating van mijn vriendin een baantje heb geaccepteerd in de Kalahari waar de locale vakgenoten zich te goed voor voelden. Achteraf ben ik blij dat ik het heb gedaan, het verruimde èn verscherpte de blik hoe eenzaam het er ook was. (De bijnaam van mijn standplaats onder de Botswaanse ambtenaren was ‘Robben Island’. Momenteel loopt er een asfaltweg en staat er een hotel! En nu kom ik daar de volgende week vrijwillig en benoem het ‘avontuur’. Op dit punt kom ik na deze misschien overbodige uitweiding over mijn persoonlijke wedervaren terug op het eigenlijke onderwerp van deze blog.)
Hier (en op de meeste plaatsen in de wereld) beseffen ze dat de staat geen vriend van ze is. De mensen weten dat ze voor zichzelf moeten zorgen. Een voorbeeld? Zie mijn vorige blog over de mensen die ik heb opgesleept naar Solitaire. Ik zocht ze vandaag op in Swakopmund. Ze hebben een pizzarestaurant en een guesthouse in Bismarckstreet. Rijke stinkers dus, volgens de linkerhelft van de Nederlandse bevolking. Die lui, daar mag je als consument àlles van eisen. Die uitbuiters. Kapitalisten. Maar het volkswagebusje dat ik voor hen heb opgesleept is nog steeds niet gerepareerd bij gebrek aan centen. Moet ik duidelijker zijn over linkse vooroordelen? Ik heb geweigerd om hun pilsje gratis te ontvangen. Ik snap hoe moeilijk het is om een dollar te verdienen. Morgen lunch ik bij hen. To hell met die gehersenspoelde linksmensen die van jongs af aan alleen maar gratis welvaart hebben gekend en denken dat het overal ter wereld zo eraan toe gaat. Dat noemt zich ‘progressief’. Zelden een vlag gezien die zo slecht de lading dekt. De reactionairen!
Ook een opleiding of titel houdt mensen hier niet uit de koude wind als het in hun branche misgaat. Eerlijk gezegd; dit heeft niet alleen nadelen, het is ook verfrissend. Haast iedereen lost zijn eigen problemen op, is commercieel ingesteld en dus ready to make a buck. Óveral handel die bij ons uit het straatbeeld is verdreven omdat de staat bang is dat ze dan een dubbeltje belasting misloopt. (Dus reist iedere Nederlander ’s zomers naar levendiger landen rond de Middellandse Zee en scharrelt daar naar hartelust bij de straatverkopers. En léúk dat we dat vinden… Sorry, wéér een zijpad.)
MENSENWERK
Als het hier in iemands z’n vak minder gaat, dan is er wellicht een andere inkomstenbron of professie waar hij goed in is. (Neem Craig. Zie eerdere blog.) Er heerst minder een dictatuur van diploma’s en eenzijdig gerichte CV’s. Het land ademt vitaliteit, zelfredzaamheid en creativiteit om problemen op te lossen. Een ‘ingenuity’ die wij gaandeweg zijn kwijtgeraakt door een (te?) ver doorgevoerde arbeidsdeling en verzorgingsmaatschappij. Gemeen vraagje: welk soort samenleving is beter bestand tegen een èchte crisis in de wereld?
Begrijp me goed, ik idealiseer het hier niet, de maatschappij blijft mensenwerk en is dus onvolkomen, net als bij ons. Het leven is hier voor veel mensen hard. En het concept van ‘kwaliteitsverbetering’ in je beroep is bij de meesten onbekend. Dus ook hier wordt ‘gesuft’. Ik wil alleen het verschil aangeven met onze cultuur en melden wat hier mijns inziens beter is dan bij ons. De bottom line: bij ons is het maar een dooie boel; we hebben gaandeweg het kind met het badwater weggegooid, als je het mij vraagt. Elk voordeel hep z’n nadeel.
Van jampot-jampot-likkelikkelik, en daarom ben ik hier.
GRATIS!
Vrijdag 09/12. Nu dan de eerste dag in Windhoek: met de gebruikelijke regeldingen: zoals de auto oppikken bij de garage en de uitgevoerde reparaties checken. De versnellingsbak is gemaakt, gratis! (Marij, Jel, of enige andere passagier: jullie hoeven de pook niet (meer) in de eerste versnelling te houden bij een hellingproef.) Vanochtend heb ik de airco laten repareren. Gisteravond diner bij Thule Hotel. Verder móét je hier de Independence Ave afstruinen. Tjonge, wat een ongelooflijk aantal shopping malls; de ene sluit direct aan op de andere. Wie gaat dat allemaal kópen in dit ontwikkelingsland? Er moet dus koopkracht zijn voor al die dure horloges, mobieltjes, kleding, etc, want anders waren al die zaken er niet. Over horloges gesproken, ik zag er hier liggen van het merk Titan. Niks mis mee. Ze komen uit India van een fabriek in Bangalore die ik nog met UT-studenten Bedrijfskunde heb bezocht (‘The Indian Opportunity’). Leuk! Het is voor het eerst dat ik ze ergens in de etalage zie liggen.
Het is hier overal ‘Kerst’. Bij het ontbijt: kerstmuzak. Vreemde kerstsfeer op straat bij dertig graden Celcius. Het verkeer naar de kust neemt hand over hand toe, de kinderen zijn al vanaf zeven december vrij van school.
10/12. Swakopmund.
Op gevaar af je net als in mijn vorige blog te vervelen met autoperikelen: de versnellingsbak lijkt OK. Wel moet je weten hoe je moet schakelen. Maar de ‘tie rod ends’, daar heb ik zo mijn twijfels bij. De auto trilt nog steeds, maar nu bij een hogere snelheid dan eerst, dus er is wel iets aan gedaan. Bovendien resoneert er opeens iets nieuws; achterin zit een bout of paneel los. Ik ben onderweg vier keer uitgestapt om de oorzaak te zoeken, maar zodra je stilstaat, is het geluid uiteraard weg. Heel de bagage opnieuw georganiseerd, maar daar ligt het niet aan. Iemand moet even in de achterbak met me meerijden. Klusje. Wie??
Onderweg drie snelheidscontroles. Gelukkig ga ik met mijn ouwe bak zelden te hard. Ook hier heeft de staat geleerd waar Abraham de mosterd haalt.
In Swakop is duidelijk het toeristenseizoen losgebarsten. Het Strand Café bij het museum heeft alle tafeltjes op het terras vol. Maar ondanks de zon is het knap fris door de harde zeewind. Terwijl je zelf de neiging hebt een trui aan te trekken, lopen hier mensen in zwembroek. Ja, er zijn er zelfs die in de branding gaan zwemmen, de bikkels. Het baaitje ligt dan wel enigszins beschut maar warmer dan een graad of zeven à acht kan het water niet zijn. Het komt van de diepzee omhoog op een temperatuur van pakweg twee à drie graden.
Leuk, op dit toeristenstrand zie je in de verte zeerobben zwemmen.
Wens mij maar ‘lekker pad’.
Groet,
Frank
Aanbevolen literatuur (ook in het Nederlands veraald):
Alexander McCall Smith – ‘The No. 1 Ladies’ Detective Agency’. Abacus. (Plus de vijf vervolgverhalen.) (Botswana op z’n liefst.)
Marc and Delia Owens – ‘Cry of the Kalahari’. Fontana/Collins. (Botswana op z’n onvriendelijkst voor de natuur.)
Google maar eens op deze namen. Ook te leen op Parijsstraat 37, Hengelo
-
10 December 2011 - 18:52
René Brandhoff:
Meldt zich aan voor de achterbak.
-
10 December 2011 - 21:00
Ronald VM:
Hi Frank,
Ben je zelf niet bij uitstek een product die z'n materiele welvaart heeft gekregen uit publieke middelen ?
School, studie, bijstand, werk ?
Als je nu zelf de grote risico's had genomen om in de commerciele sector je centjes te verdienen waar je nu van profiteert snap ik je punt.
Easy money, no risk, dat wil iedereen in deze wereld.
Enfin, geniet ervan maar ken je plaats.
Ronald -
10 December 2011 - 21:01
Dieke:
Hoi Frank,
Ik geniet weer van jouw verslagen.
Het is prima om er eens over na te denken HOE GOED wij het hier in ons kikkerlandje eigenlijk wel hebben.
Ik realiseer mij dat terdege.
Reis rustig verder en tot het volgende bericht. hartelijke groeten, Dieke
-
10 December 2011 - 21:08
Jeannette:
Nou, het is duidelijk, je raakt in ieder geval weer op dreef daar ... ;)
-
10 December 2011 - 23:27
Angèle:
hoi frank, ja, zo kennen we je [weer].even iets over mij; ik ben gisteren gevallen . nogal erg. 3 voortanden door de lip. ze zitten los en zijn heel pijnlijk. bloedneus etc. maar dat is natuurlijk weer over. mijn linkeronderarm en hand tot de vingers in het gips want breuk in een polsbotje.allemaal tijdelijk leed maar wel heel lastig.[ tik nu ook met 1 hand]
nou ja.. tot zover, angèle en goede reis in botswana -
11 December 2011 - 08:40
Frank Höppener:
Hoi allen,
Even op volgorde:
@ Rene: Plaatsje vrij! ben je stressbestendig? Dacht 't wel, de Roeipen zo nu en dan lezend.
@ Dieke: jazeker, goed. Maar het heeft helaas ook een prijs.
@ Ronald vM. Ha die baron Ronald. Mooie reactie van jou. Ik zat er al op te wachten. Maar.... heb je het verhaal wel goed gelezen? Je mag wel uitkijken of ik laat je telkens een toets tekstverklaring afleggen vóór je mag reageren. Vraag 1 bij begrijpend lezen is: 'Wat zou de schrijvert bedoeld hebben?'
Maar toch even ingaand op jouw stelling 'don't bite the hand that feeds you': dat geldt toch hoop ik niet onbeperkt. Of is 'Ronakd vM' een pseudonym voor Khadaffi?
@Jeanette: Ja, er viel verder niets nieuws te melden, dus ik denk, kom, laat ik de discussie maar eens openen.
@ Angèle: Dat klinkt erg KaaUuuTee allemaal. Verdere reactie per email.
Vandaag weer een 'dooie Afrikaanse zondag'. Vanochtend wat gesleuteld aan de kar. Dadelijk lunch bij de Secret Garden. En dan breekt morgen gelukkig het gewone leven weer baan.
Have fun allemaal.
Frank -
11 December 2011 - 10:21
Toon:
Ik snap wat je bedoelt! Al hebben mijn buitenlandse bezoekingen niet zo'n groot verschil met Nederland als de jouwe en slaan die af en toe juist weer de andere kant op. s'morgens vroeg in Wenen bijna opgeveegd te worden door de straatvegers die om 5 uur al aan de gang gaan of de winkeliers die om 8 uur de ramen lappen van hun zaakje, groot of klein, duur of goedkoop. Wat ik alleen maar wil zeggen is dat elk land zijn merkwaardigheden heeft, hier zijn het wellicht in onze ogen zeer veel, maar het geeft wel tot zekere hoogte houvast. Hard vallen, is anders voor Angele, is er hier niet bij. -
11 December 2011 - 13:27
Josette:
Hoi Frank,
Druk, druk, druk, dus weinig tijd om te reageren. Maar ik lees alles wel en net als vorige keer is dat voor mij een feest. Een beetje mee reizen.
Goede reis en alvast fijne dagen rond kerst.
Josette -
11 December 2011 - 13:37
Marthe:
Ik meld me ook aan voor de achterbak! Ik doe het voor niets, uiteraard, maar transportatiekosten moet de werkgever (jij) wel betalen. Als je me een vliegtuigticket opstuurt ben ik er zo snel mogelijk.
Verder inderdaad een interessant verschil tussen de culturen. Goed om te weten dat je, ook al ben je aan de andere kant van de wereld, alsnog je politieke mening aan ons opdringt ;)
@ Angele: Jee, wat rot zeg! Zal ook wel vreselijk veel zeer doen... Volgend weekeind ben ik misschien in Hengelo, dan kan ik wel een kopje thee of een soepje voor je maken. -
11 December 2011 - 18:01
RonaldvM:
Nog even,
Je kan daar zitten omdat het redelijk risicoloos is en de mensen daar die je prijst om hun vitaliteit hebben eigenlijk geen keus om het leven te leven dat zich voordoet. Dat hadden we Europa 150 jaar geleden ook en toch hebben we de huidige situatie gewild.
Als je de mensen daar onze situatie voorschotelt dan ken ik het resultaat al.
Als je daar ziek wordt etc.
Dus een lang gezond wellicht saai leven vs een kort "spannend" leven. Afgezien dat de mensen daar geen keuze hebben denk ik dat niemand zou opteren voor een gemiddelde leeftijd van ... 40 jaar ?
Next stop de favelas in Brasil ? daar zitten de twee uitersten vlak naast elkaar.
Ronald -
12 December 2011 - 19:54
Frank Höppener:
Ha die Toon,
Ik mag toch hopen dat 't niet louter 'bezoekingen' zijn! Dat met die dirndel-dames klint niet verkeerd...;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
