Lange rit
Door: Frank Höppener
Blijf op de hoogte en volg Frank
20 April 2012 | Zuid-Afrika, Kaapstad
06 Lange rit
Van Etosha hadden we een lange rit voor de boeg van pakweg negenhonderd kilometer naar Ncojane in Botswana. Daarbij vreesde ik dat de grens al om half vier dicht zou gaan. Wat gelukkig niet het geval was. Maar de hele dag door hebben we ons gehaast om het te halen.
Officieel gaat de ‘gate’ van een campsite om zes uur ’s ochtends open, dus stonden Jel en ik even voor die tijd klaar voor de poort. Niemand te zien. Ik schoof zelf de poort open, maar werd meteen teruggefloten door personeel dat er toen natuurlijk opeens wèl was. Wachten!
Een paar kilometer buiten de poort schoot er een cheeta van het asfalt de bush in.
TRANS KALAHARI HIGHWAY
De noodzakelijke boodschappen voor de winkel-loze dagen in Botswana konden we alleen in Tsumeb doen. Dat werd een iets té uitgebreide stop, samen met koffie, WhatsApp en Foursquare in een resort net buiten het stadje. Dóór naar Grootfontein en kris-kras binnendoor naar Gobabis waar we de grote Trans Kalahari Highway oppikten naar de grens. Maar tien kilometer buiten Grootfontein bleek de weg die we daarvoor moesten hebben, afgesloten. Géén aanwijzing voor een alternatieve route. Wat we zelf vonden kostte een uur omrijden. Mooie weg, dat wel, maar het kwam even niet uit door die druk om de grens te ‘halen’. Racen dus, waar het autootje eigenlijk niet voor bedoeld was.
Overigens opvallend veel slangen op de laatste tweehonderd kilometer voor Gobabis. Een joekel van een black mamba, cape cobra, en nog twee die ik niet thuis kon brengen.
De grens was gelukkig langer open dan ik dacht, anders hadden we hem niet gehaald door alle vertraging. Het stortregende er, dus sprinten van- en naar de auto naar de kantoren aan de Namibische en Botswaanse kant.
ZWARTE KOEIEN
Van Charles Hill tot Ncojane reden we in het donker. Gelukkig was het kalkwegdek in orde. Alleen die verrekte koeien op de weg! In Botswana zijn ze zo mogelijk nog stommer dan in Namibië. Vooral voor zwarte koeien moet je in het donker oppassen.
We kampeerden in de tuin van het schoolhoofd van de Marakanelo Junior Secondary School. Het diner: twee broodjes kaas en twee pils. De bar verderop vulde aanvankelijk de avond met Afrikaanse disco. De Melkweg boven ons. Helaas waren de leraressen van de vorige keer niet thuis; ze waren op een ‘onderwijscontest’ in Namibië. Ik heb maar een briefje voor ze achtergelaten.
’s Ochtend genoten we de luxe van een bad in het huis van het schoolhoofd. Het bad was erg bruin van het roestige water uit de rode Afrikaanse grond.
En vervolgens: de echte bush van de Kalahari.
Van Etosha hadden we een lange rit voor de boeg van pakweg negenhonderd kilometer naar Ncojane in Botswana. Daarbij vreesde ik dat de grens al om half vier dicht zou gaan. Wat gelukkig niet het geval was. Maar de hele dag door hebben we ons gehaast om het te halen.
Officieel gaat de ‘gate’ van een campsite om zes uur ’s ochtends open, dus stonden Jel en ik even voor die tijd klaar voor de poort. Niemand te zien. Ik schoof zelf de poort open, maar werd meteen teruggefloten door personeel dat er toen natuurlijk opeens wèl was. Wachten!
Een paar kilometer buiten de poort schoot er een cheeta van het asfalt de bush in.
TRANS KALAHARI HIGHWAY
De noodzakelijke boodschappen voor de winkel-loze dagen in Botswana konden we alleen in Tsumeb doen. Dat werd een iets té uitgebreide stop, samen met koffie, WhatsApp en Foursquare in een resort net buiten het stadje. Dóór naar Grootfontein en kris-kras binnendoor naar Gobabis waar we de grote Trans Kalahari Highway oppikten naar de grens. Maar tien kilometer buiten Grootfontein bleek de weg die we daarvoor moesten hebben, afgesloten. Géén aanwijzing voor een alternatieve route. Wat we zelf vonden kostte een uur omrijden. Mooie weg, dat wel, maar het kwam even niet uit door die druk om de grens te ‘halen’. Racen dus, waar het autootje eigenlijk niet voor bedoeld was.
Overigens opvallend veel slangen op de laatste tweehonderd kilometer voor Gobabis. Een joekel van een black mamba, cape cobra, en nog twee die ik niet thuis kon brengen.
De grens was gelukkig langer open dan ik dacht, anders hadden we hem niet gehaald door alle vertraging. Het stortregende er, dus sprinten van- en naar de auto naar de kantoren aan de Namibische en Botswaanse kant.
ZWARTE KOEIEN
Van Charles Hill tot Ncojane reden we in het donker. Gelukkig was het kalkwegdek in orde. Alleen die verrekte koeien op de weg! In Botswana zijn ze zo mogelijk nog stommer dan in Namibië. Vooral voor zwarte koeien moet je in het donker oppassen.
We kampeerden in de tuin van het schoolhoofd van de Marakanelo Junior Secondary School. Het diner: twee broodjes kaas en twee pils. De bar verderop vulde aanvankelijk de avond met Afrikaanse disco. De Melkweg boven ons. Helaas waren de leraressen van de vorige keer niet thuis; ze waren op een ‘onderwijscontest’ in Namibië. Ik heb maar een briefje voor ze achtergelaten.
’s Ochtend genoten we de luxe van een bad in het huis van het schoolhoofd. Het bad was erg bruin van het roestige water uit de rode Afrikaanse grond.
En vervolgens: de echte bush van de Kalahari.
-
20 April 2012 - 16:40
Toos:
wat een prachtige beesten zijn leeuwen toch hé. ik ben zo blij dat wij allebei in zijn sterrebeeld staan!!!
en de andere dieren zijn ook prachtig, het lijkt me geweldig om oog in oog te staan met beesten die wij alleen maar kennen van films, plaatjes en dierentuinen.
groet aan marijke en je medereizigers
-
21 April 2012 - 07:47
Marthe:
Hee pap!
Fijn dat het goed gaat met de auto (Rayke was ook erg blij om dat te horen). We moeten het maar eens over onze reis hebben met kosten analyse en zo. Jullie zitten nu toch in kaapstad? Ben benieuwd hoe die reis is verlopen! Wel jammer dat de docenten er niet waren (die met de foto toch?), die wil ik dan wel op gaan zoeken, natuurlijk. -
21 April 2012 - 07:47
Marthe:
Hee pap!
Fijn dat het goed gaat met de auto (Rayke was ook erg blij om dat te horen). We moeten het maar eens over onze reis hebben met kosten analyse en zo. Jullie zitten nu toch in kaapstad? Ben benieuwd hoe die reis is verlopen! Wel jammer dat de docenten er niet waren (die met de foto toch?), die wil ik dan wel op gaan zoeken, natuurlijk. -
21 April 2012 - 19:08
Frank Höppener:
Marthe, bedoel je met die docenten die er zouden moeten zijn die dames in Ncojane? Inderdaad jammer, maar geen nood. Maar welke foto bedoel je? Van de vorige reis? -
21 April 2012 - 19:09
Frank Höppener:
Marthe, ha ja, natuurlijk bedoel je die. Je reactie staat immers onder dat betreffende verhaal. Sorry.
F
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
