Kaap de Goede Hoop

Op het programma van vandaag: Kaap de Goede Hoop en Cape Point, het nog net iets zuidelijker puntje voorbij Kaap de Goede Hoop. We reden via de route van een wielerklassieker, de Cape Classic. Eerste stop: Simonstown, dat ooit de tweede Nederlandse nederzetting op de Kaap was.

KOKENDE BRANDING
Cape Point en Kaap de goede Hoop hebben een prachtige ligging in de razende storm. Het is een punt waar de Indische oceaan en de Atlantische oceaan elkaar ontmoeten. Twee zeestromen botsen op elkaar: de koude Benguela Stream die water van de Warme Golfstroom vanaf Groenland over de oceaanbodem terugbrengt naar de start (hij ontvangt geen € 200,00.) en de warme Agulhas Stream uit de Indische Oceaan. Door de menging van voedselrijk en warm en zuurstofrijk water ‘brobbelt’ het hier van de vis. Ziedende wind, kokende branding, Great White Sharks en walvissen. Een Kaap geplaagd door storm, mist en klippen, wat er vroege vaak toe leidde dat schepen te vroeg Noordwaarts koers zetten en belandden in een baai – niet voor niets False Bay genaamd – in plaats van de echte kaap te ronden. Geen wonder dat het aantal scheepswrakken hier niet te tellen is.
Op de terugweg reden we helaas fout zodat we Houtbaai misten. Je kunt nóg zo’n goede chauffeur zijn, als je navigator ligt te pitten, verlies je toch Parijs – Dakar.

GALE FORCE
Op het programma van de dag erna: de Tafelberg. Omhoog via de ‘Cable Way’(de kabelbaan) en bovenop een halve dag rondwandelen. Maar helaas, helaas, de kabelbaan was gesloten wegens een stormachtige wind. ‘Closed due to gale force’. Jammer, die Tafelberg is toch een onmisbaar element van een bezoek aan Kaapstad. Maar het zat er niet in. Zijn we eigenlijk wel in Kaapstad geweest zonder die trip?
Dus schakelden we maar over naar een goed alternatief; de zogeheten ‘Pipe Trail’, een wandelpad halverwege de helling die we zo’n tien kilometer hebben gevolgd. Het ontleent zijn naam aan het ‘parcours’ van een waterleiding die indertijd nog door onze landgenoten is aangelegd. Leuke trip. Tot we over een richel langs een afgrond liepen en het Marijke wat te riskant werd. Toe zijn we terug gegaan.

De high tea at Mount Nelson hotel vergoedde veel. We reden ernaartoe met een taxi terwijl we met de taxichauffeur discussieerden wie van ons nou het meeste geluk had deze middag: hij, omdat ie een ritje had van amper een kilometer waar hij een forse vergoeding voor kreeg, of wij, omdat we na een lange wandeling langs de berghelling er toch nog in waren geslaagd een taxi te scoren.

BROEKSPIJPEN
De portier van Mount Nelson stond in livrei en met hoge hoed bij de hoofdingang. Ik stond met opgerolde broekspijpen die ik ter plekke moest afrollen. Maar ik mocht niettemin naar binnen. Heerlijke thee, met een zandloper om de tijd aan te geven dat de thee moest trekken. Heeeeerlijke hapjes: hartig èn zoet. Met een volle pens – excusez le mot – gingen we er weer weg.