Kalahari

Kalahari

In Gochas valt te leven. Een goede OK-Grocery met zelfs een blad over fietsen, een benzinepomp, het droge maar groene dal van Aob River: wat wil een mens nog meer?

Een raar gevoel: je rijdt 160 kilometer door dat rivierdal met boerderijen, koeien en geiten, dan passeer je een hek bij Mata Mata, en daar ligt meteen het karkas van een door leeuwen en hyena’s opgevreten giraffe. Je denkt dat dit soort natuurgebieden het einde van de wereld zijn; daarná komt niets meer, maar natuurparken zijn ‘isolated pockets’, alleen door een omheining beschermd tegen een omsingelende zee van ‘beschaving’: in casu die suffe geiten en schapen.


FOLLOW THE RULES

Bij de Namibische exit-autoriteiten was ik in vijf minuten klaar. Het Zuid-Afrikaanse circus duurde wat langer want de ‘officers’ daar wilden op hun strepen staan. ‘We follow the rules.’ De politieman wilde de auto inspecteren: gebruikelijk usance hier. Soms kijken ze zelfs met spiegels onder de bodemplaat of je daar springstoffen of contrabande hebt verstopt. Deze meneer nam mij mee naar een groot bord waarop ‘the regulations’ stonden met ondermeer aangeduid wat allemaal niet naar ‘binnen’ (Zuid Afrika in) mocht. ‘No firearms’, bijvoorbeeld. Snap ik. Maar ook ‘no firewood’. Ik meldde dat ik een restje hout achterin had liggen, nota bene vanaf Hermanus, Zuid Afrika, waar ik nu weer in terugkwam. Ik had bij meerdere grensovergangen geen problemen met zijn collega’s gehad en bracht het hout nu als het ware weer ‘thuis’, dus dat zou toch moeten kúnnen. Nou nee. De officer: ‘Regulations are there to be followed, sir. They are shown here not just for decoration.’

GOUDVIS

Welke tactiek nu te volgen? Déze had de meeste kans van slagen: ‘Yes, of course sir. (….) Sure, sure. (…..) You are correct. (…..) Thanks’ for educating me.’ Hij keek in de auto. Hij keek in de achterbak waar het hout lag. En ik kon verder rijden. Zonder dat hij het hout in beslag nam. Afrika! Op een of andere manier is de hersenkwab van ambtenaren waar ‘De Regels’ zijn ondergebracht door een waterdicht schot gescheiden van het segment dat het handelen aanstuurt. Een geheugen als van een goudvis. Het was kennelijk alleen belangrijk dat hij als ambtenaar zijn punt maakte, namelijk dat hij de regels kénde en die bij grenspassanten inpeperde. Hilarisch. Het zóú nog kunnen zijn dat ’t coulance van hem was, maar waarom dan eerst zo pompeus van leer trekken? Ik vergat nog te melden dat deze windbuil zwart was. Het hád ook een witte kunnen zijn, maar de kans daarop is gering. Overigens zou een Zimbabwaan zulke fouten niet maken. Slim volk. Het heeft dus niets met huidskleur te maken, eerder met de stam, de opvoeding en onderwijs, het voortraject waarin ze wel of geen verantwoordelijkheid krijgen en de ambtelijke cultuur.


Veel jong wild in het park, vooral veel kleine gnoes. Het is normaal voor deze tijd van het jaar, maar nú telt mee dat er twee opeenvolgende goede regenseizoenen zijn geweest.


FOTOGRAAF

Rooiputs. Volgens een Namibische wildlife fotograaf die hier meermaals drie weken kampeert zaten er nu ’s ochtends drie leeuwen, waarvan twee ‘mating’. Dan gaan ze niet ver weg, dus grote kans dat ze ‘s avonds weer te zien waren. De dag besteedde ik aan kamp maken en even (45 km) op en neer rijden naar hoofdkamp Twee Rivieren om een douche te pakken. De dag werd namelijk bedorven door een voortdurend tranend oog. Rood ontstoken. Oorzaak? Een bacterie óf de verrassend koude harde wind bij deze temperaturen waar je de hele dag geen bescherming tegen kunt zoeken. Het felle licht? Stof? Waarschijnlijk een combinatie van dat alles. Je moet steeds met de ogen knipperen en tranen wegvegen wat ’t alleen maar erger maakt. Vandaar die douche. Ook de constante ‘aanvallen’ van razendsnelle vliegen die zich snerpend als een Stuka bommenwerper op je bezwete huid stortten verhoogde het plezier in Rooiputs niet. Geen snellere beesten op de kubieke meter gezien dan deze vliegen. En je moet ze twintig keer wegslaan voor de boodschap overkomt dat ze persona non grata zijn. Je blíjft zwaaien met je pet!
Ik werd gek van dat oog. Wie me kent weet dat dan geen andere dingen moeten tegenzitten; plastic tassen, ritsen of gespen van spanbanden die bleven hangen werden zonder pardon kapot gerukt. Veel gevloek ook. Laten we zeggen dat deze bekentenis een poging is om een overdreven positief imago onder mijn bloglezers tot realistischer proporties terug te brengen. (Ik voorspel hier Marthe en Nora’s schampere reactie.)

’s Nachts zat het oog helemaal dicht. In de ochtend moest ik het langzaam opentrekken. Dikke wallen onder de ogen. En het tranen begon meteen opnieuw. Misschien moest ik spoelen met zout water? Ik had me mijn tweede bezoek aan ‘de Gemsbok’ iets leuker voorgesteld. Hierna kampeerde ik in Nossob Camp, dan weer Twee Rivieren, en pas dan zou ik van het stof en de wind zijn bevrijd.


‘HET’

’s Avonds in Rooiputs hyena’s; ’s ochtends leeuwengebrul. Leuk was ook dat die betreffende leeuw en leeuwin inderdaad nog in de buurt zaten. En ze ‘deden’ het ook nog. Kolossaal beest die mannetjesleeuw, ik schat hem op 250 à 300 kilo. (De Kalahari leeuw is groter dan zijn/haar Keniaanse broer/zus. En met zwarte manen.) Wat een geweld.
En verderop in de ochtend opnieuw leeuwen. De vier leeuwinnen van dezelfde ‘pride’ als die twee ‘matende’, staken van het ene zandduin over naar het andere. En even verderop op weg naar de douche in Twee Rivieren, en vlak daarbij, opnieuw een koppeltje. Ze hadden kennelijk geen zin op deze tijd van de dag. Dit was een andere ‘pride’.
De wildlife fotograaf wist te vertellen dat van Twee Rivieren tot en met Samevloeiing (Aob River en Nossob River) het domein is van deze laatste pride, en het stuk van daar af: Leeuwdril, via Rooiputs tot Kij Kij van de pride van de avond ervoor. Zo waren er tot aan Nossob Camp zes territoria te onderscheiden. Die leeuwenterritoria zijn overigens redelijk stabiel in tijd, zo meldde de fotograaf tijdens onze gezamenlijke braai. Nossob was precies de scheiding tussen twee prides, vandaar dat je er alle twee de groepen kunt aantreffen, wat de frequentie waarmee je daar leeuwen ziet mogelijk verklaart. De fotograaf kwam overigens nooit in Nossob; het licht kwam er van de verkeerde kant op momenten dat het qua kleur goed was, zo meldde hij. Hij is slechts ’s ochtends om half zes en ’s avonds na zes uur anderhalf uur in de weer. De rest brengt hij door op de kampeerplaats. Vanaf het moment dat de beesten de schaduw opzoeken is het fotograferen voorbij. Met schaduw valt ook in Photoshop niks aan te vangen, vertelde hij.
Overigens waren nog onlangs leeuwen van de Twee Rivieren pride rustig door het Botswaanse kamp gebanjerd. Paniek. Wie had het hek open gelaten??! (Niet verder vertellen: het hek staat er altijd open. Ik heb ’t nooit anders gezien.)
Komende juni komt de fotograaf z’n boek uit. Kosten € 50,-. Ik denk dat ik ’t ga kopen. Dit is ook ‘mijn’ terrein.
www.wildphotolife.com


PAARDENMIDDEL

In Twee Rivieren kreeg ik in de shop gelukkig druppels voor mijn oog. Ik denk dat het er geleidelijk ietsje beter van wordt. De shopmanager was een aardige dame die me nog een ouderwets paardenmiddel aan de hand deed. Klop eiwit goed stijf, leg het met een tissue of watten op je oog voor het slapen gaan, laat het opdrogen, en de volgende ochtend zijn de oogproblemen over. Dat moet ik toch eens aan huisarts Jannie Leemhuis voorleggen. (Hallo Jannie.)


In Nossob was ’t Black Backed Jackals ’s avonds en leeuwen bij de ochtend-game-drive.
Opmerkelijk: ’s ochtends was één van mijn Teva-sandalen verdwenen die ik buiten de tent had laten staan. Hoe wanhopig moet je als jackal zijn om je aan een Teva te vergrijpen! Ik heb de sandaal niet meer terug gevonden, de geur zal té lekker zijn geweest, dus ik heb afscheid genomen van het achtergebleven linkerexemplaar.

Record! In Nossob 45 graden Celcius. Geen wonder dat het pilsje in de koelbox lauw was.
Record gebroken! Twee Rivieren vandaag 46 graden.
Ik reed hierheen in drie etappes: van Nossob Zuidwaarts naar Dikbaardskolk. (Alle namen die ik hier noem zijn geen dorpen maar waterputten). Dan over de zogeheten ‘Duineweg’ (Janet, remember, hier hadden we ooit nog bijna een gemsbok onder de wielen), en tenslotte over de track langs Aob River waarover ik gekomen was vanuit Namibië. Ik snap dat ’t je niets zegt, maar Google Earth maakt veel duidelijk. Hoop ik.


PUINBAK

Ik wilde na die enorme t-bone steak van gisteren op mijn braai maar eens geen vlees en nam twee voorgerechten in het restaurant in Twee Rivieren. Helaas, een haar in de soep. Het alternatief: garlic snails was niet veel beter. Ik hoorde van de fotograaf dat The National Parks Board de zeggenschap over het restaurant weer heeft terug gepakt. Dat zou eens tijd worden. Al merk ik er nu nog niks van. Het is ronduit een puinbak. Zelfs het aardige meiske van April is nu een chagrijn. (Jel, niks mee aan te vangen! Van af blijven!) Zowiezo vind ik dat de colourds van omgeving Mier je altijd erg wantrouwend benaderen. Daar is iets mee. Zelfs als je hen een lift geeft en afzet op precies die plaats die hen uitkomt zijn ze nog nors en wantrouwend. ‘Jij bent er niet een van ons. Je zult vast niet deugen.’ En dat werkt dan in de toeristenbranche en horeca in het park. Elk bedrijf en elke instelling is verplicht zwarten en colourds aan te nemen in het kader van ‘Positive Action’: positieve discriminatie. Zie eens wat daarvan komt. Niet doen, dames in +31!


WELVAARTSZIEKTES

Op weg naar Upington, een dag of twee eerder dan gepland, want de oude directeur van het Gemsbok Park, Elias LeRiche, afstammeling van de Franse Hugenoten, was deze avond dáár en we hadden een afspraak in de stad. Afscheid van het park en van de Botswaanse Immigration Officer met de welluidende naam ‘Small’ die ik inmiddels goed ken. We drinken wel eens een pilsje samen. Op mijn kosten dan. Small woont in Two Rivers settlement, tweehonderd meter van zijn kantoor. Hij gaat op en neer met de auto! Typisch Botswaans. Luiheid en status strijden om de voorrang. Mind you, die arme ondervoede schepsels die het ministerie van OS en het daaraan horige journaille ons zo graag tonen, bestáán wel, maar je kunt ze bijna uitsluitend vinden in gebieden waar Afrikaanse machtspotentaten oorlog voeren over de ruggen van de bevolking. Het merendeel van de Afrikaanse bevolking begint aan welvaartsziektes te lijden. Overgewicht, ook bij kinderen. Geen beweging.

Upington als laatste station dus. Misschien nog een leuk uitje in de buurt zoeken, want vijf dagen in deze ‘stad’ is teveel van het goede.

Record gebroken: Upington: 47 graden op 15-01-’13.

Interessant misschien: waarom heeft dit bescheiden provinciestadje zo’n bespottelijk groot vliegveld? Het antwoord is tweeledig: ruimte en klimaat. Upington is ooit gepland als reservelandingsplaats voor de Space Shuttle. Ruimte genoeg voor een kilometerslange landingsbaan. Nu dat programma is beëindigd is het plan er een opslagplaats voor vliegtuigen van te maken zoals er ook een in de Nevadawoestijn bestaat. Vliegtuigen die een tijdlang niet nodig zijn, worden daar geparkeerd. Hier roest niets.

Misschien tot schrijfs, anders tot ziens,

Frank