In de ‘vrij’

In de ‘vrij’


Op de camping bij Augrabies Falls overnachtten twee Indische werknemers van Eskom, de Zuid-Afrikaanse ‘Essent’. Ze kwamen uit Kwazulu-Natal. Na gedane arbeid was het tijd om te douchen maar ze kwamen nog erger zwetend dan voorheen terug bij hun tent. Deze temperaturen hadden ze nog nooit meegemaakt. De ‘koude’ kraan was heter dan de hete. Omdat de hitte door de dag heen in de leiding tot boven de honderd graden was opgelopen, spoot het na het opendraaien van de kraan kokend uit die kraan omdat de druk wegviel. Precies als bij een fles cola die je opentrekt.

WELL DONE

Ik loop hier voortdurend in een mouwloos hemd en heb steeds de neiging de handen in de zij te zetten. Zo komt er wat wind langs je ribben en om je armen. Als ik over een paar dagen in Nederland arriveer, krijgt Marijke me ‘well done’ terug.
Twee nachten achtereen onweerde en regende het. Klábàm! Bliksemflitsen pal boven m’n tentje, zonder enig tijdsverschil tussen flits en knal. Ik werd er bang van. Als dat maar goed ging. ’s Ochtends ontdekte ik dat de afgezaagde tak van de Acacia door de regen hars op mijn tent had gelekt. Weer een hoop gekloot om dat schoon te krijgen. Knap van die boom trouwens dat hij de sapstroom zó snel op gang kreeg.
De ochtend na een nachtelijk onweer was lekker koel, even boven de dertig graden, maar ’s middags waren we telkens terug op het oude schema van 45° C. In Upington op de Shopping Mall kwam er nog een graadje bij.
Je zit op een krukje. Een stoel met rugleuning kun je niet hebben want daar krijg je een nat bezwete rug van. Komende maandag ben ik terug in Nederland. Als het wat doorvriest krijg ik van zondag op maandag een verschil van meer dan vijftig graden voor de kiezen. Meteen de schaatsen onder! Dieke, Rianne, Jaap: wat doen we met de indoortraining? Naar de ijsbaan dan maar?

SLIPSCHOOL

In Augrabies reed ik de 4x4-Trail van pakweg negentig kilometer. Leuke route, echt off road, maar niet vreselijk moeilijk. Wel heel goed om het te leren. (Dus dames Höppener!?) Het hele stuk geen four-wheel-drive nodig gehad. Dat wil zéggen…. 75 meter wèl. Dat kwam zó. Omdat het ’s nachts zo geregend had reed je stukken door water. Er waren korte stukjes bij waar je zó doorheen kon banjeren, dan had je meteen je voorruit schoon. Maar er zat dat ene stuk van 75 meter bij, over een betonnen band, in de Middeleeuwen zouden ze dat een ‘voorde’ hebben genoemd: een doorwaadbare plaats. Er stond een sterke stroom dwars overheen. Maar de vorige stukken had ik moeiteloos doorgerost, dus ging ik ervan uit dat deze ook een eitje was. Maar precies op het punt waar de stroom het sterkste was, bleek de ondergrond verraderlijk glibberig door algen; ik voelde de achterkant van de auto al naar de rand wegglijden. Linke soep. Het ging met wat gas terugnemen en mee-sturen als op de slipschool nog maar nét goed, anders was de auto van een meter hoge rand gestort. Pffff! Op de terugweg daarom voor die kritische 75 meter toch maar de 4x4 ingeschakeld en langzaam in de eerste versnelling de hindernis genomen.
Overigens is er een ‘slimmerik’ geweest die in die trail verkeersdrempels dacht te moeten aanleggen. Precies op punten waar je snelheid moet maken aan het begin van een helling. Hoe verzín je het! Alsof er nog niet genoeg geulen dwars over de weg liepen die je dwongen stapvoets te rijden.


GEVANGENIS

’s Middags wilde ik even het park uit om wifi te zoeken in een van de nabijgelegen horecagelegenheden. Bij de Main Gate vroeg de bewaker me om een ‘temporary exit permit’, wat ik niet hád. Die had ik bij de ‘reception’ - vijf kilometer terug - moeten aanvragen. Kijk, dat gaat me nou net wat te ver qua Zuid-Afrikaanse ordenings- en controledrift. Ik vroeg de man of het hier een natuurpark was of een gevangenis. Hij liet me dóór als ik maar voor een bepaalde tijd terug was, want dan zat zijn dienst erop. Ik denk te begrijpen dat het sterk militaire verleden en de geïsoleerdheid tijdens de apartheidsperiode de achtergronden zijn van die controledrift.

Op de terugweg naar Upington gaf ik een lift aan een zwarte. Hij ging voor zijn broertje een nieuwe krat bier halen. Het broertje keek lodderig uit z’n ogen, stonk’s ochtends om tien uur naar drank. Hij was in kennelijke staat, dus kennelijk níét in staat om zelf de boodschap te volbrengen. De lifter meldde dat broerlief gisteravond de hele krat Black Label soldaat had gemaakt en nu last had van ‘babalas’.

En zo, na een diner bij ‘Bi-Lo’ voor overleg met Pieter Bean van Cape Cruisers zit ook deze trip erop.
Na pakweg tien- à elfduizend kilometer zet ik op de ‘compound’ van Cape Cruisers de auto in de ‘vrij’.
Zie je in koud +31.

Frank