Babalas
Door: FrankHoppener
Blijf op de hoogte en volg Frank
28 April 2011 | Namibië, Windhoek
19-04-2011, Lichtenstein Farm.
Even ter info: met foto’s zal het errug weinig worden op dit blog. Waarbenjij.nu meldt steeds dat het bestand te groot is. WTF! Ze reduceren het toch zeker zelf tot een kleinere bestandsgrootte! Enfin, je moet dus maar bij mij naar een slideshow komen kijke. Ik kan niet alle honderd foto’s eerst gaan bewerken tot een kleiner formaat. Onhandig menu op een rare site.
Ik zal kijken wat wel past.
Babalas
‘Babalas’! Een begrip voor wie in Afrika heeft gewerkt: een mooi woord voor een ordinaire kater.
En Craig is jarig. Ik heb een cognac en een goede fles wijn voor hem uit Holland meegebracht. Plus een klein solar lampje dat je ook nog met de hand kunt opladen. Handig voor buitenmensen zoals hij, bijvoorbeeld als sleutelhanger.
Vandaag moeten dus die stieren op de foto en er moet een gemsbok worden uitgebeend. Verwerkt tot biefstukken en ‘blokkies’ voor satéspiesen. Die gaan mee op safari morgen naar het Noorden in de buurt van Skeleton Coast áls we daar kunnen komen door de regens. We gaan het in ieder geval proberen.
Kernactiviteit
Nu dan de tweede kernactiviteit van Lichtenstein. De jacht. Nogmaals, ik houd er niet van, maar de mensen roeien het wild in ieder geval niet uit en zorgen ervoor. Een groot deel van de farm is met zogeheten paddocks afgezonderd voor wild. Inderdaad zitten er veel verschillende soorten. Het is een mix van echt wild en halfwild. Een jager die hier een beest wil schieten betaalt om te beginnen € 180,- per nacht voor onderdak in een huisje (waar ik nu ook overnacht.) Voor het afschot van een gemsbok betaalt hij een bedrag vanaf pakweg vijfduizend Namibian Dollar (= € 500,-). Voor westerse begrippen een koopje. Zulk een kwaliteit vlees bovendien! Jammer alleen van het beest. Maar er is hier geen overbejaging. Het feit dat hij geld in het laatje brengt is een garantie voor het voortbestaan van de soort; zo kunnen we het positief bekijken. Maar emotioneel gezien houd ik er nog steeds niet van.
Opnieuw een relativering. Degene die al die jachttrofeeën bij mekaar heeft geschoten die ik gisteren beschreef, is jarenlang voorzitter geweest van de Conservation Committee in Namibia. Plus voorzitter van de Napha, de Namibian Professional Hunters Association. En ook nog eens lifelong erevoorzitter van de Namibian Simentaler Breeder Assosciation. Reinhard Rusch, Rhiny’ voor de intimi. Oplichtend blauwe ogen in een verweerde kop. Ongetwijfeld een geestverwant van wijlen Prins Bernard. Voor politiek correcte Nederlanders is zo’n combinatie ondenkbaar; per direct wordt bij dat voorzitterschap van heel dat Conservation Committee de schouders opgehaald. Maar hier liggen de zaken toch echt wat gecompliceerder dan het polibureau van Groen Links of de SP bij machte is te begrijpen. De man in kwestie, Reinhard, voor intimi Rhiny’, de vader van Bianca, is echt een heel aardige vent om te beginnen, en hij draagt de natuur een warm hart toe, zo mag ik uit eigen ervaring stellen. (Met hem gaan we morgen op safari in het Noorden.) Maar in een ‘oude’ natuurlijke omgeving waar het ene dier het andere opeet, en met zoveel ruimte voor de natuur is de jacht in hun perceptie iets vanzelfsprekends. Opnieuw, gehersenspoeld als ik ben, houd ik er niet van, maar ik denk er wel iets van te begrijpen. Het is ook wel iets anders dan de jacht in Nederland waar zich natuurliefhebber noemende knallers de laatste fazanten uit de lucht schieten of handenwrijvend constateren dat de leefruimte voor everzwijnen op de Veluwe opnieuw in gekrompen waardoor er overpopulatie heerst en er ‘gelukkig’ afschot is vereist …. ‘voor het natuurlijke evenwicht’. Namibië is (grove gok) twintig à dertig keer groter dan Nederland en telt twee miljoen inwoners. Het is allemaal een kwestie van getallen.
Hier kunnen jacht, veehouderij en conservation nog samengaan. Ik noteer tot mijn eigen verbazing hoe aardig ik die ouwe jager vind. Wat moet ik nou met mijn vooroordelen? In mijn Botswaanse tijd waren jagers en veeboeren mijn tegenstanders achter de schermen in conservation-aangelegenheden.
Prisoners Dilemma
Nóg een kwaliteit van Rhiny, maar daarvoor moet ik eerst wat land-politiek uitleggen. Namibië kent net als Botswana drie soorten grondbezit: Stateland, Tribal land/Communal Land en Freehold. Stateland, de naam zegt het al, is eigendom van de staat. Veel nationale parken vallen daaronder. Freehold is privé-eigendom, bijvoorbeeld een farm als Lichtenstein. Je hebt grond gekocht en kunt ermee doen wat je wilt. Het ingewikkelde zit ‘m in de Communal Lands. Het land is van iedereen, gemeenschappelijk bezit, iedereen is in principe vrij om ermee te doen en laten wat ie wil. Rondtrekken, vee erop houden, jagen, waterputten boren (‘boreholes’), hooien, geneeskrachtige planten verzamelen, de liefde bedrijven, noem maar op. Maar de vrijheid van de één is de beperking van de ander. Dus er moet toch iets van regulering zijn. De traditionele chiefs/stamhoofden hadden dat in handen. Bijvoorbeeld als je een put voor je koeien wilde boren, moest je aan de chief toestemming vragen. In Botswana hebben de chiefs die bevoegdheid gedelegeerd aan een Commitee op districtsniveau (waar ze vaak zelf in zitten), de zogeheten Land Board. (Daar was ik in mijn tijd de adviseur van.) Het probleem van de communal lands is dat iedereen die een concessie heeft, maat aan kan doen. Een duidleijk voorbeeld van het ‘Prisoners Dilemma’. Als ik mijn aantal koeien beperk om het land niet overbegraasd te laten worden, dan pikt mijn buurman van het borehole verderop het gras in dat mijn koeien nodig hebben. Dus is er niemand die terughoudend is in het exploiteren van het land. De gevolgen laten zich raden: zandduinen waar eerst een stabiel ecosysteem heerste. Daar komt bij: hoe meer koeien hoe meer in aanzien. Dus ze naar het abattoir sturen, doen ze niet graag. Een koe leeft zo lang mogelijk, dus consumeert pakweg tien jaar gras zonder dat daar productie tegenover staat. Tel uit je winst.
Ook bij de jacht gold het Prisoners Dilemma en bovendien bleef van de ‘oogst’ niets ‘hangen’ in de lokale gemeenschap. Die hadden geen rechten want de natuurlijke bronnen zijn van iedereen. Hier komt in dit verhaal Rhiny met zijn Napha (jagersorganisatie) in beeld. Ze vonden dat de lokale bevolking moest profiteren van het omringende land en het toerisme dat dit genereerde. Ze voorzagen dat anders op termijn niets zou overblijven van de uitzonderlijke natuurlijke kwaliteiten van het land. Het duurde jaren, maar nu is de situatie zo dat toeristische organisaties van de chiefs zogeheten ‘concessions’ krijgen om hun gang te kunnen gaan in de tribal lands. Bijvoorbeeld de concession van Wilderness Safaris voor het gebied waar we na Windhoek naar toe zijn gegaan. Ze moeten de lokale bevolking werkgelegenheid bieden in jacht, transport en horeca. Er gaat voor zo’n concession veel geld over de tafel, bijvoorbeeld een afdracht van een deel van de winst. Bovendien betaalt de organisatie zo’n € 15000,- per maand aan de regering. Geen wonder dat het toerisme steeds duurder wordt. Als een toerist een dier afschiet, kost dat extra. Bovendien wordt hij/zij dan slechts eigenaar van de trofee, en een biefstuk ’s avonds. De schutter moet er zelf voor zorgen dat het vlees bij de lokale bevolking terechtkomt. Bij een springbokkie is dat niet zo’n probleem. Bij een olifant of giraffe wordt dat anders. Dus er is een hele industrie ontstaan rondom die jacht en toerisme: catering, horeca, safari-organisaties, autobedrijven, wapenhandelaren, leerlooierijen, vleesverwerkingsbedrijven, koelindustrie, transport, wasserijen, noem maar op. De zogeheten ‘multiplier’ in de economie is groot.
Het probleem dat Andrew schetst, de broer van Craig die werkt voor Wilderness Safaris, is het gebrek aan scholing van de lokale bevolking. Laten we man en paard noemen: de primitiviteit ervan. Geen enkel begrip voor wat een klant die pakweg € 20.000,- betaalt voor de safari van z’n leven aan service wenst. Ze doen wat hen zelf goeddunkt. Een klant die slechts één ei wil voor ontbijt, krijgt er toch twee omdat ze dat altijd zo doen. Die onverschilligheid is een constante factor. Praten en honderd keer uitleggen, helpt niet. Andrew zucht en meldt: Ér helpt slechts één methode: je slaat ze. Dat is om te beginnen de traditionele straf waar ze vandaan komen als ze iets fout hebben gedaan. Dát begrijpen ze.’ Craig heeft een parachutebedrijf. Sky diving. Daar kun je al helemaal geen fouten accepteren, anders ben je snel ‘out of business’. Personeelsleden die een fout maken zijn verplicht met hem een tandemsprong te maken uit het vliegtuig, deels als skydive. Craig, altijd in voor een geintje: ‘It’s difficult to get them at the door. But thereafter they never ever make a mistake again with a parachute. And the rumour and the squabbling among them when that happens spreads the message.’
Oud plan, nu uitgevoerd
Dan nu het belangrijkste nieuws van vandaag: ik heb een Toyota Landcruiser gekocht. Een ouwetje weliswaar, maar op heel de checklist die ik van Michiel heb gekregen, scoort ie positief. Bouwjaar 1995, kilometerstand 400.000. Dus oud en veel kilometers op de teller. Maar buiten dat alles is in orde. Craig en zijn broer Andrew die een wagenpark voor Wilderness Safari’s beheert, hadden vertrouwen in de auto. Craig: ‘Let me tell you what: this vehicle has been used by a woman. It has not suffered. Someone has looked after it. Only a few things have to be exchanged but just for safety reasons, like the timing belt (distributieriem.). Because you don’t know its history.’
Het is een vergelijkbare cruiser die de jongens van Top Gear in het kanaal gooiden en vervolgens van een gebouw af lieten vallen, waarna het ding nog steeds startte. ‘You can’t kill this machine!’, zeggen de Afrikanen. (Maar nu ik hem een week later ophaal blijkt wel dat ie soms uit de eerste versnelling schiet.)
Nee Nora, géén bakkie. Jammer voor jou. Maar een cabine die comfortabele ruimte biedt aan eventueel zes personen want er kan nog een extra bank achterin. Met zes man heb je wel bagageproblemen, al is er een imperiaal. Maar daar wil ik eigenlijk een roof top tent op zetten. Ik kom er wel uit.
En dan het diner op Lichtenstein. Gemsbok-biefstuk, Kalahari truffels, Watermelon Preserve, Jelly Palm dates (een soort zure dadel). Heerlijk. Bianca is er terecht trots op. Vergezeld van een paar exquise wijnen. Waaronder een verjaardagscadeau aan Craig: de Blackhawk Merlot 2009.
Kortom: geweldige dag.
Ajuus.
Frank
Even ter info: met foto’s zal het errug weinig worden op dit blog. Waarbenjij.nu meldt steeds dat het bestand te groot is. WTF! Ze reduceren het toch zeker zelf tot een kleinere bestandsgrootte! Enfin, je moet dus maar bij mij naar een slideshow komen kijke. Ik kan niet alle honderd foto’s eerst gaan bewerken tot een kleiner formaat. Onhandig menu op een rare site.
Ik zal kijken wat wel past.
Babalas
‘Babalas’! Een begrip voor wie in Afrika heeft gewerkt: een mooi woord voor een ordinaire kater.
En Craig is jarig. Ik heb een cognac en een goede fles wijn voor hem uit Holland meegebracht. Plus een klein solar lampje dat je ook nog met de hand kunt opladen. Handig voor buitenmensen zoals hij, bijvoorbeeld als sleutelhanger.
Vandaag moeten dus die stieren op de foto en er moet een gemsbok worden uitgebeend. Verwerkt tot biefstukken en ‘blokkies’ voor satéspiesen. Die gaan mee op safari morgen naar het Noorden in de buurt van Skeleton Coast áls we daar kunnen komen door de regens. We gaan het in ieder geval proberen.
Kernactiviteit
Nu dan de tweede kernactiviteit van Lichtenstein. De jacht. Nogmaals, ik houd er niet van, maar de mensen roeien het wild in ieder geval niet uit en zorgen ervoor. Een groot deel van de farm is met zogeheten paddocks afgezonderd voor wild. Inderdaad zitten er veel verschillende soorten. Het is een mix van echt wild en halfwild. Een jager die hier een beest wil schieten betaalt om te beginnen € 180,- per nacht voor onderdak in een huisje (waar ik nu ook overnacht.) Voor het afschot van een gemsbok betaalt hij een bedrag vanaf pakweg vijfduizend Namibian Dollar (= € 500,-). Voor westerse begrippen een koopje. Zulk een kwaliteit vlees bovendien! Jammer alleen van het beest. Maar er is hier geen overbejaging. Het feit dat hij geld in het laatje brengt is een garantie voor het voortbestaan van de soort; zo kunnen we het positief bekijken. Maar emotioneel gezien houd ik er nog steeds niet van.
Opnieuw een relativering. Degene die al die jachttrofeeën bij mekaar heeft geschoten die ik gisteren beschreef, is jarenlang voorzitter geweest van de Conservation Committee in Namibia. Plus voorzitter van de Napha, de Namibian Professional Hunters Association. En ook nog eens lifelong erevoorzitter van de Namibian Simentaler Breeder Assosciation. Reinhard Rusch, Rhiny’ voor de intimi. Oplichtend blauwe ogen in een verweerde kop. Ongetwijfeld een geestverwant van wijlen Prins Bernard. Voor politiek correcte Nederlanders is zo’n combinatie ondenkbaar; per direct wordt bij dat voorzitterschap van heel dat Conservation Committee de schouders opgehaald. Maar hier liggen de zaken toch echt wat gecompliceerder dan het polibureau van Groen Links of de SP bij machte is te begrijpen. De man in kwestie, Reinhard, voor intimi Rhiny’, de vader van Bianca, is echt een heel aardige vent om te beginnen, en hij draagt de natuur een warm hart toe, zo mag ik uit eigen ervaring stellen. (Met hem gaan we morgen op safari in het Noorden.) Maar in een ‘oude’ natuurlijke omgeving waar het ene dier het andere opeet, en met zoveel ruimte voor de natuur is de jacht in hun perceptie iets vanzelfsprekends. Opnieuw, gehersenspoeld als ik ben, houd ik er niet van, maar ik denk er wel iets van te begrijpen. Het is ook wel iets anders dan de jacht in Nederland waar zich natuurliefhebber noemende knallers de laatste fazanten uit de lucht schieten of handenwrijvend constateren dat de leefruimte voor everzwijnen op de Veluwe opnieuw in gekrompen waardoor er overpopulatie heerst en er ‘gelukkig’ afschot is vereist …. ‘voor het natuurlijke evenwicht’. Namibië is (grove gok) twintig à dertig keer groter dan Nederland en telt twee miljoen inwoners. Het is allemaal een kwestie van getallen.
Hier kunnen jacht, veehouderij en conservation nog samengaan. Ik noteer tot mijn eigen verbazing hoe aardig ik die ouwe jager vind. Wat moet ik nou met mijn vooroordelen? In mijn Botswaanse tijd waren jagers en veeboeren mijn tegenstanders achter de schermen in conservation-aangelegenheden.
Prisoners Dilemma
Nóg een kwaliteit van Rhiny, maar daarvoor moet ik eerst wat land-politiek uitleggen. Namibië kent net als Botswana drie soorten grondbezit: Stateland, Tribal land/Communal Land en Freehold. Stateland, de naam zegt het al, is eigendom van de staat. Veel nationale parken vallen daaronder. Freehold is privé-eigendom, bijvoorbeeld een farm als Lichtenstein. Je hebt grond gekocht en kunt ermee doen wat je wilt. Het ingewikkelde zit ‘m in de Communal Lands. Het land is van iedereen, gemeenschappelijk bezit, iedereen is in principe vrij om ermee te doen en laten wat ie wil. Rondtrekken, vee erop houden, jagen, waterputten boren (‘boreholes’), hooien, geneeskrachtige planten verzamelen, de liefde bedrijven, noem maar op. Maar de vrijheid van de één is de beperking van de ander. Dus er moet toch iets van regulering zijn. De traditionele chiefs/stamhoofden hadden dat in handen. Bijvoorbeeld als je een put voor je koeien wilde boren, moest je aan de chief toestemming vragen. In Botswana hebben de chiefs die bevoegdheid gedelegeerd aan een Commitee op districtsniveau (waar ze vaak zelf in zitten), de zogeheten Land Board. (Daar was ik in mijn tijd de adviseur van.) Het probleem van de communal lands is dat iedereen die een concessie heeft, maat aan kan doen. Een duidleijk voorbeeld van het ‘Prisoners Dilemma’. Als ik mijn aantal koeien beperk om het land niet overbegraasd te laten worden, dan pikt mijn buurman van het borehole verderop het gras in dat mijn koeien nodig hebben. Dus is er niemand die terughoudend is in het exploiteren van het land. De gevolgen laten zich raden: zandduinen waar eerst een stabiel ecosysteem heerste. Daar komt bij: hoe meer koeien hoe meer in aanzien. Dus ze naar het abattoir sturen, doen ze niet graag. Een koe leeft zo lang mogelijk, dus consumeert pakweg tien jaar gras zonder dat daar productie tegenover staat. Tel uit je winst.
Ook bij de jacht gold het Prisoners Dilemma en bovendien bleef van de ‘oogst’ niets ‘hangen’ in de lokale gemeenschap. Die hadden geen rechten want de natuurlijke bronnen zijn van iedereen. Hier komt in dit verhaal Rhiny met zijn Napha (jagersorganisatie) in beeld. Ze vonden dat de lokale bevolking moest profiteren van het omringende land en het toerisme dat dit genereerde. Ze voorzagen dat anders op termijn niets zou overblijven van de uitzonderlijke natuurlijke kwaliteiten van het land. Het duurde jaren, maar nu is de situatie zo dat toeristische organisaties van de chiefs zogeheten ‘concessions’ krijgen om hun gang te kunnen gaan in de tribal lands. Bijvoorbeeld de concession van Wilderness Safaris voor het gebied waar we na Windhoek naar toe zijn gegaan. Ze moeten de lokale bevolking werkgelegenheid bieden in jacht, transport en horeca. Er gaat voor zo’n concession veel geld over de tafel, bijvoorbeeld een afdracht van een deel van de winst. Bovendien betaalt de organisatie zo’n € 15000,- per maand aan de regering. Geen wonder dat het toerisme steeds duurder wordt. Als een toerist een dier afschiet, kost dat extra. Bovendien wordt hij/zij dan slechts eigenaar van de trofee, en een biefstuk ’s avonds. De schutter moet er zelf voor zorgen dat het vlees bij de lokale bevolking terechtkomt. Bij een springbokkie is dat niet zo’n probleem. Bij een olifant of giraffe wordt dat anders. Dus er is een hele industrie ontstaan rondom die jacht en toerisme: catering, horeca, safari-organisaties, autobedrijven, wapenhandelaren, leerlooierijen, vleesverwerkingsbedrijven, koelindustrie, transport, wasserijen, noem maar op. De zogeheten ‘multiplier’ in de economie is groot.
Het probleem dat Andrew schetst, de broer van Craig die werkt voor Wilderness Safaris, is het gebrek aan scholing van de lokale bevolking. Laten we man en paard noemen: de primitiviteit ervan. Geen enkel begrip voor wat een klant die pakweg € 20.000,- betaalt voor de safari van z’n leven aan service wenst. Ze doen wat hen zelf goeddunkt. Een klant die slechts één ei wil voor ontbijt, krijgt er toch twee omdat ze dat altijd zo doen. Die onverschilligheid is een constante factor. Praten en honderd keer uitleggen, helpt niet. Andrew zucht en meldt: Ér helpt slechts één methode: je slaat ze. Dat is om te beginnen de traditionele straf waar ze vandaan komen als ze iets fout hebben gedaan. Dát begrijpen ze.’ Craig heeft een parachutebedrijf. Sky diving. Daar kun je al helemaal geen fouten accepteren, anders ben je snel ‘out of business’. Personeelsleden die een fout maken zijn verplicht met hem een tandemsprong te maken uit het vliegtuig, deels als skydive. Craig, altijd in voor een geintje: ‘It’s difficult to get them at the door. But thereafter they never ever make a mistake again with a parachute. And the rumour and the squabbling among them when that happens spreads the message.’
Oud plan, nu uitgevoerd
Dan nu het belangrijkste nieuws van vandaag: ik heb een Toyota Landcruiser gekocht. Een ouwetje weliswaar, maar op heel de checklist die ik van Michiel heb gekregen, scoort ie positief. Bouwjaar 1995, kilometerstand 400.000. Dus oud en veel kilometers op de teller. Maar buiten dat alles is in orde. Craig en zijn broer Andrew die een wagenpark voor Wilderness Safari’s beheert, hadden vertrouwen in de auto. Craig: ‘Let me tell you what: this vehicle has been used by a woman. It has not suffered. Someone has looked after it. Only a few things have to be exchanged but just for safety reasons, like the timing belt (distributieriem.). Because you don’t know its history.’
Het is een vergelijkbare cruiser die de jongens van Top Gear in het kanaal gooiden en vervolgens van een gebouw af lieten vallen, waarna het ding nog steeds startte. ‘You can’t kill this machine!’, zeggen de Afrikanen. (Maar nu ik hem een week later ophaal blijkt wel dat ie soms uit de eerste versnelling schiet.)
Nee Nora, géén bakkie. Jammer voor jou. Maar een cabine die comfortabele ruimte biedt aan eventueel zes personen want er kan nog een extra bank achterin. Met zes man heb je wel bagageproblemen, al is er een imperiaal. Maar daar wil ik eigenlijk een roof top tent op zetten. Ik kom er wel uit.
En dan het diner op Lichtenstein. Gemsbok-biefstuk, Kalahari truffels, Watermelon Preserve, Jelly Palm dates (een soort zure dadel). Heerlijk. Bianca is er terecht trots op. Vergezeld van een paar exquise wijnen. Waaronder een verjaardagscadeau aan Craig: de Blackhawk Merlot 2009.
Kortom: geweldige dag.
Ajuus.
Frank
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
