Daar gaan we weer

Daar gaan we weer. Namibia Revisited.

Vliegen. Altijd hetzelfde liedje. Moeten we het daar nog over hebben? Altijd een rijstebrijberg waar je doorheen moet. Ook nu weer. Twee keer vijf uur wachten, dus in totaal dertig uur onderweg geweest. Ik heb een hekel aan vliegen.
Leuk dat stuk over Kgalagadi District, Botswana, waar ik drie jaar heb gewerkt. Ik hoef beneden me maar een lijn in het landschap te zien en ik weet precies wat het is en waar we zitten.

Nu in Windhoek, hotel Roof of Africa. Ik ben van kamer 17 naar 14 gewisseld, want in 17 had ik helemaal geen wifi. Wat loopt Afrika toch achter, terwijl ICT toch eigenlijk hun kans is om in één klap veel achterstand goed te maken.

In mei was die ene dame duidelijk zwanger. En nu weer. Of nog steeds? Ze ziet er exact hetzelfde uit, dus ik snap het even niet. En vier collega’s, óók zwanger. Ja het gaat hard in Afrika (en met de planeet).

De eerste avond gisteren nam ik het buffet. Fout! Niet dat er iets mis mee is, maar na dertig uur als een zoutzak in vliegtuigen hangen, waar de trolley met drank en voer de enige afwisseling is, vind je kennelijk tóch dat je wat hebt verdiend, dus sla je ‘aan de vreet’ bij dat buffet. De sluizen mogen open. Op zich is het wel lekker, dat buffet, met kudu- gemsbok- eland- en giraffenbiefstuk, ossenstaart, kipkerrie, salades, enz. enz. Maar ‘veelsteveel’, en zeker teveel vlees. Vandaag weer à la carte: iets duurder maar veel beter voor de buikriem.

Veel gedoe vandaag met de auto, wat te verwachten was. Dit is immers Afrika. Weliswaar zijn de meeste reparaties die ik in mei - met de garage waar ik ‘m gekocht heb - had afgesproken, goed uitgevoerd, en nog gratis ook. Daar heeft Pieter Smit van de garage een cognac aan over gehouden. Maar – this is Africa - sommige niet, en andere slecht. Waaronder de belangrijkste: de versnellingsbak. De eerste versnelling glijdt soms nog terug naar de vrij. Lastig bij een hellingproef en vervelend voor wie achter je staat bij het stoplicht.
De rammel in de linkerplaat is ook niet gelast, dus dat wordt onderweg 'tsjirpen' verdragen deze keer. Gaat wel € 80 kosten omdat na het lassen de boel opnieuw moet worden gespoten. Wat heel goedkoop is vgl met NL.
Als ik dat nu laat doen, kost dat teveel tijd en zou ik een vliegticket hebben gekocht alleen om in Windhoek in een hotel te hangen om toe te zien hoe een landcruiser wordt gerepareerd. Dus ik rijd er nu maar mee zoals ie is. In oktober lever ik hem wel weer in bij ‘Sirkel Motors’ met een lijstje aandachtspunten. Er zit een voordeeltje aan vast. Ik stal de auto bij een ‘mechanic’ van ‘Sirkel die luistert naar de welluidende naam ‘Jakkal’. Leuke vent. Jong en toch een pijp. Bij hem kost dat N$ 1000,- voor een heel jaar; = € 100,- wat veeeeuul goedkoper is dan bij het bedrijf dat ik eerst op het oog had (€ 400,-). Dat maakt weer ietsiepietsie goed van de verliezen die ik vandaag opnieuw op de beurs heb. Arcelor Mittal: 750 kwijt. Huilie huilie.

Leuk: die prijs komt op z'n Afrikaans tot stand. Pieter Smit, met wie ik zaken doe bij Sirkel, stelde aan mij 1000,- voor. Aan Jakkal vroeg hij 500,- waarmee die akkoord ging. Maar je moet Pieter begrijpen: ik betaal Jakkal wèl die 1000,- en hij is heel gelukkig en loyaal. En ik ook.
En net als nu haalt en brengt Sirkel me van/naar het vliegveld! Doen we!

Maar heel het weekend zit ik nu dus in Windhoek vast omdat maandag een paar reparaties worden doorgevoerd. Kost twee dagen extra Roof of Africa. Anders had ik naar Swakop gereden. This is Africa.

We spreken mekaar nader.

Frank