Echte mannen

De hele dag door is hier rugby op tv. Het schijnt dat het wereldkampioenschap aan de gang is. Echt iets voor the Commonwealth, dus ook voor Zuidelijk Afrika.
Momenteel speelt West Province tegen de FS Cheetahs. Mannen met doorgaans Ierse gelaatstrekken, een wat laag voorhoofd, korte dikke nek, massieve schouderpartij, rugspieren van staal (die scrum!), impressionante spierenbundels ingepakt in stootkussens van vet en een dosis onverschrokkenheid waar je alleen maar bewondering voor kunt hebben. Ik vind ze geweldig. En altijd omgeven door een legioen hitsige, uiterst bevallige dames. Wat wil je, dit zijn echte kerels, niet van die gefeminiseerde Hollandse softies die hun testosteron bewaren voor aan de vergadertafel waar ze willen scoren. Deze dames weten mannelijkheid nog op waarde te schatten. Dit zijn knokkers. Keihard; een gebroken been of neus is geen uitzondering. Maar sportief; niks geniepigs zoals op en buiten het voetbalveld gebruikelijk. Ze wéten dat ze knok gaan krijgen en toch willen ze telkens weer de arena in. Ze wíllen die knok; zowel incasseren als uitdelen. Net als wielrenners, maar dan anders.
Ik, als leptosoom kan alleen maar dromen van zulke krachtsexplosies maar eigenlijk vooral van die bijbehorende vrouwelijke belangstelling. Van de omvang van de heren zie ik overigens graag af.
Rugby is volgens mij de gesublimeerde voortzetting van de vroegere stammenoorlogen waar de weerbare mannen ‘willing and able’ waren om die vervloekte buren die hun geiten stalen mores te leren. Alleen vallen er nu geen dooien bij. Ik stel voor dat we de leiders van de Taliban en de Amerikaanse legerleiding verplichten een cursus rugby te volgen. Qua mentaliteit zou het een hoop schelen.

Echte mannen vind je ook in Joes Beer House. Typisch voor de onofficiële apartheid die nog altijd bestaat: vooral blanke mannen zijn er klant, het bedienend personeel is zwart. Maar toch een leuke tent, zoiets als de Bull and Bush in Gaborone, Botswana, maar dan net wat leuker. Blanken komen er graag voor een ‘sundowner’ op vrijdagavond. Spreuk aan de muur (vrij vertaald): ‘Als je jezelf onder tafel hebt gezopen maar je ligt daar met losse handen, dan ben je nog niet dronken.’ (Rene, om te onthouden. Zo erg wàs ’t dus helemaal niet toen in Eisenach.)


In Namibië reis je in twee werelden: blank en zwart, volkomen gescheiden. Je kunt heel het land doorkruisen in één van die parallelle werelden zonder in contact te komen met de andere. Veel toeristen blijven hangen op blank ‘territorium’ – logisch, dat zijn meestal de ondernemers waar ze mee te maken hebben – maar ze hebben niettemin het gevoel dat ze ‘Namibië hebben gedaan’. In mijn Botswaanse tijd leefde ik drie jaar compleet aan de zwarte kant. Er wáren in de Kalahari nagenoeg geen blanken. Één Amerikaanse onderwijzeres drie kilometer lopen verderop, en een half jaar lang twee Noorse wegenbouwers. En in Gaborone, de hoofdstad, ging het vooral om de zwarte dames. Blanke boezem? Jakkes! Ik snap dan ook die angst niet van veel toeristen om ‘de grens over te gaan’ naar ‘Donker Afrika’.

Dan nu onder de titel ‘Échte mannen’ iets voor échte vrouwen.
Sorry ik vergeet de caps: Échte Vrouwen!
Dus.
Een link van Hans van der Veen, voormalig diplomaat in Windhoek en mijn ‘baas’ in Botswana. Ja die van dat huis.


http://www.natron.net/nacobta/penduka/main.html
en
http://travelingluck.com/Africa/Namibia/Khomas/_3357195_Goreangab%20Dam.html#local_map

Vandaag reed ik daar naartoe. Van Jakkal moet ik wat kilometers maken en het is zo’n lome lege Afrikaanse zondag dus dit zoektochtje trok me wel. Eerst heel de Independence Ave af. Wat overigens een geweldige weg is; hij verbindt heel de natie zogezegd. Van de toplocaties bij het Hilton en Kalahari Sands Hotel, helemaal door de stad naar het Noorden via het viaduct over de autobaan die fungeert als barrière tussen blank en zwart naar Katutura waar alle zwarten wonen – zeg maar het Soweto van Windhoek – naar nog noordelijker tot ie op een T-splitsing in Penduka ophoudt. Daar in de buurt moest het Penduka Namibia project ergens liggen. Ik kon het niet vinden en ben er in wijde bogen omheengereden tot ik op de oude weg naar Swakopmund uit kwam. Daar vroeg ik bij een roadblock van de politie de weg. Om een lang verhaal kort te maken, via een andere boog kwam ik terug op de weg waar ik al was geweest, maar nu vroeg ik om de kilometer naar de weg. Er bleek gewoon een bordje te ontbreken met ‘Penduka’ of ‘Goreangab Dam’ bij een smalle gravelweg die van het asfalt afboog.

Aardig project dat Penduka. Overnachten in een rondavel voor € 36,- inclusief ontbijt. Wil je in stapelbedden liggen als een Camino-ganger, dan is het € 18,- incl. ontbijt. Rust. Uitzicht op het meertje. Plus de onvermijdelijke nijverheid van de dames. Maar vrouwen zullen het leuk vinden. (Hans, mag ik het vergelijken met BRIDEC in Gabs?) Je moet alleen geen dringende zaken in het centrum hoeven doen, want het is een lange drukke weg door Katutura.


Dat omrijden had overigens ook nog een voordeel: ik registreer mijn tracks en die stuur ik naar kaartenmakers, in dit geval http://tracks4africa.co.za/. (Vergeet de www.) Op hun kaart rijd ik nu en sommige wegen van vanochtend staan er nog niet op. Dus met deze track zullen ze blij zijn.


Terug door Katutura. Om mijn zus te parafraseren: Afrika is dan wel een speeltoneel, maar of elk zijn deel krijgt, valt hier nog te bezien. Overal de zondagse ‘church’, soms niet meer dan een terrein afgezet met dekzeilen. Daarin een bonte danwel witte menigte op stoelen. De ‘huisstijl’ is afhankelijk welke van de 73 churches (ik gok maar wat) ter plekke praktiseert. Oude dametjes ‘verkleed’ in witte bruidsjurkjes en hoofddeksels. De voorgangers gaan tekeer! Dat schijnt te moeten; dat wíllen de mensen.

Onderweg alles in bloei: jacaranda, oleander, bougainville, seringa en acacia die fel geel als een mimosa bloeit. Plus nog een hoop ander spul dat ik niet thuis kan brengen. Namibië op z’n mooist denk ik.