Reculer pour mieux sauter

Reculer pour mieux sauter


Allereerst: ik heb nu na tien dagen in de bush eindelijk weer eens internet. Ik maak van de gelegenheid gebruik om twee blogs en daarna wat foto’s te plaatsen zonder me even te bekommeren om reacties op vorige verhalen. De mailbox zit vol, foto’s kosten zeeën van tijd, dus als je hebt gereageerd, sorry dat ik nog even geen sjoege geef.

Wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht. Maar een verkeerde bril doet hetzelfde. Opvállend wat dat betreft: de belabberde keus van veel negerinnen. Die dame die een jaar geleden ‘Happy birthday to you’ zong voor mijn buurvrouw Irma, is er zo een. Als ze eens een goede bril zou opzetten zag ze er heel anders uit. Een verschrikkelijker keuze dan wat ze nu op haar fok heeft hangen is onmogelijk. Ze ziet eruit als een remake van Mobutu.
Vervolgens in Mariëntal , 750 kilometer rijden vanaf Swakopmund, trof ik daar in het restaurant een jonger exemplaar met precies dezelfde schoonheidsdwaling. Mijn handen jeukten…. (De bril! De bril! Niet de bil!)

Alweer een bekend iemand dood. Erben, het hulpje van Craig in Swakopmund, die een jaar of twee nog heeft meegeholpen mijn daktent te bevestigen is in september overreden door een auto. Ik mocht hem wel. Hij was volstrekt onberekenbaar, leuk eigenwijs en bedelde altijd maar op een acceptabele manier. Hij was verrassend intelligent en handig. Ik had hem mijn oude Quechua opgooitent willen geven als speelgoed voor zijn kinderen. Hij was altijd zó blij met gewoon een brood voor zijn kroost. Nu heb ik de tent aan een meiske achter de balie van Craigs guesthouse weggedaan. Met uitleg wat eraan schort en gerepareerd moet worden. Ik vind Erben een gemis in Amanpuri Guesthouse.

HOOFDROL

Helemaal een hit in het Namibië van 2013: een Nederlandse hit van 1980, althans in een Afrikaanse vertaling. Je kent het vast nog wel. ‘Rocky!’ ‘Ze zei toen: “Rocky, ik heb toch nog nooit een ki-hind gekre-hegen; ik wil het jou-ou graag ge-heven.” Ik zei toen: “Kop op meisje, vertrouw op mij-hij (…. ) Als jij me maar een beetje helpt, komen wij er samen uit.” Enzovoort.’ Zo’n tekst blijft wel ‘hangen’. Me dunkt dat de wat verwarrende voorstelling van zaken waar het gaat om de hoofd- en bijrol in dit fragment te wijten moet zijn aan des schrijvers onervarenheid.


’s Avonds ging ik uit dineren met Craig in het Hansa Hotel. Daarvandaan heb ik vorig jaar nog Irma’s verjaardag proberen op te luisteren met Skype. Dat lukte niet, het werd een filmpje. Mét die dame van die bril van hierboven. Nog steeds dezelfde ramp op de fok. Maar altijd aardig. Én van aanpakken weten.


WASBORD

10/01/’13 Vroeg uit de veren om in het koelste deel van de dag kilometers te maken. Het eerste stuk van de route voerde weer over de oude weg Windhoek – Swakop die ik in mijn vorige verslag bejubelde. Nu dan in ongekeerde richting. Zeker zo indrukwekkend; verbluffend mooi. Prachtig, prachtig. Bij Langer Heinrich Mine eindigde het asfalt en begon de zon te schijnen, om het maar eens taalkundig verwarrend te stellen. Gemsbokken, zebra’s, springbokken; je ziet hier altijd wel wat. Je hoeft niet naar Etosha Park. Ik moest hard remmen om niet een gemsbok onder de wielen te krijgen. Op aanraden van Craig nam ik deze langere route met een Zuidelijke doorsteek naar de Khuiseb Pass om die rotweg vanaf Walvis Bay te vermijden. Khuiseb Pass is geweldig, maar de weg erna toch ronduit kut met peren. Toch nog pakweg dertig kilometer wasbord. Maar vanaf Walvis Bay zijn het er honderd méér. Hier reed ik twee jaar geleden mijn voorruit vol barsten, die zitten er nu nog in. Nergens zo’n hekel aan als aan wasbord. Hier hebben ze er een kalklaag op aangebracht wat de toplaag alleen maar harder, en het gerammel erger maakt. De vullingen vliegen je de kiezen uit. Geen auto blijft heel. Na honderd kilometer moet je geheid iets lassen. Ik heb meegemaakt dat hele imperiaals afbraken.
Verder langs de Gaub Pass, Rostock Ritz naar Solitaire. (zie vorige twee blogs.) De bakkerij daar heeft geïnvesteerd; er is nu een overdekt terras. Echt een verbetering.


VRIEND

Dertien kilometer na Solitaire kwam een voor mij nieuw gebied. De weg Oostwaarts via de Remhoogte Pass. Mooi. Verrassend veel water ook waar je dwars doorheen rijdt. Het water spat tot op je dak. Eenzame boerderijen weer.
Na het dorp Schlip stond een auto naast de weg met een krik onder de rechtervoorkant. Hier stop je altijd in zo’n geval. De ‘colourds’ die daar met heel hun familie in het bakkie hulpeloos geparkeerd stonden, hadden vier wielmoeren nodig. De chauffeur had een vriend in Schlip al om moeren gevraagd maar die vroeg vijf dollar per stuk (vijftig Eurocent), en dat hád de chauffeur niet. De vriend gaf dus niet eens de benodigde moeren mee, om ze later betaald te krijgen. Een échte vriend laat je midden in dit land met je familie in ’t bakkie in de brandende zon naast de weg staan omdat je geen twintig dollar (twee Euro) hebt. Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig. Ik gaf de man een lift terug naar de ‘vriend’ in Schlip, en bood aan voor die moeren te betalen. Van mij wilde de ‘vriend’ tien dollar per moer. Wat ik weigerde. Ik had helaas maar achttien dollar klein en om tweehonderd dollar achter te laten, ging me wat ver. Een vriend zou toch zeker niet zeiken om twee dollar?! Twintig cent! Maar de vriend gaf maar drie moeren mee. Daarmee, samen met een oude dolgedraaide moer kwam de chauffeur wel van de plek af, gelukkig. Maar je houdt ’t toch niet voor mogelijk.
Zodra de chauffeur weer in m’n auto zat, was het maskers af: ‘This is no friend!’ Etc. Maar wat moet je in een gat als Schlip? Tweehonderd inwoners of minder. In dit klimaat, in deze geïsoleerdheid. Dan is – wát er ook gebeurt - iederéén je ‘vriend’. Je kunt je hier geen vijanden veroorloven.
Op de terugweg móést en zou ik vijf liter koud water een een lemon van hem accepteren. Ik heb dat omlaag gepraat naar één liter. Maar hij kon niet anders, hij móést iets terug doen. En doorlopende loftuitingen aan mijn adres: ‘You have a good heart. May God bless you on your trip.’ Ik werd er verlegen van. Zo’n geweldige prestatie was ’t nou ook weer niet. De afstand terug naar Schlip was pakweg vijf kilometer. Maar wat krijg je tegen zo’n geringe investering een ontzettend warm gevóél over jezelf!


HALAL GODVERDOMME

Vlak voor Mariëntal ligt het abattoir. Ik nam een paar liftende werknemers mee naar de stad. Ze hadden de hele dag schapen geslacht. Halal. Godverdomme! Zitten we hier in goddeloos Afrika, hebben die kut-moslims zelfs híér de boel weer verziekt. Dat halal-gedoe moet naar mijn onbescheiden mening worden verboden. Dieren hebben óók rechten. Die stomme joden en moslims zoeken het maar uit.


PRACHTIGE WEGEN

Mariëntal. Hier was ik op weg naar Windhoek al doorgekomen. Het ligt op de grote asfaltweg van Windhoek naar Cape Town. Deze weg zal ik vervolgens oversteken naar het Oosten, via Gochas naar MataMata, de ‘entrance gate’ van de Namibische kant naar Kalahari Transfrontier Park oftewel Gemsbok Park. (Eerder al gaf ik je een paar url’s.)
Geslapen in La Vida B&B. Maar zonder de tweede B want: oudere man, alleen. Dus ik moest mezelf maar zien te redden morgenvroeg. Aardige vent; werkte bij Windhoek Breweries en zo kreeg ik twee blikjes Windhoek Lager voor niks.
Mariëntal is de eerste etappeplaats op een strategische terugtocht naar Upington waar het vliegtuig vertrekt en CapeCruisers wacht op een nieuw ‘to-do-lijstje’. Deze terugtocht dient het hogere doel om alles - vooral de auto - in gereedheid te brengen voor de trip naar de Okavango, Savuti, Chobe, Kasane, en de Victoria watervallen komende zomer. Vandaar de titel van deze blog. Google maar eens op de namen; bijzondere gebieden.
Deze reis heeft de auto zich voorbeeldig gedragen. Alleen in Addo Elephant heb ik even een drager van de bumper (gratis) laten lassen na al het getril.

Totaal van de dag: 750 kilometer vanaf Swakopmund; prachtige wegen, ik ben er de hele dag mee bezig geweest. Het gezelschap van een goed wijf fantaseerde ik er maar bij.

The next stop is ‘Kalahari’.