'Ons vat die lang pad.'

Marijke opgehaald van het vliegveld, een sundowner met Hein van Gils, zijn zoon Peter, zijn ‘amant’ Megan Sumner en hun kinderen op het dakterras van het Hilton, en de dag erna met Marijke en Peter om vijf uur op weg naar Swakopmund over de oude – de mooiste - weg. Eigenlijk waren we iets te vroeg op pad want een uur lang reden we in het donker. Zonde op deze mooie route. Maar wel profiteerden we van de ochtendkoelte.
Peter is piloot en wilde in Swakopmund kijken of hij bij een van de twee sky dive bedrijven aan de bak kon, dan desnoods niet betaald, maar dan toch om zijn vlieguren te maken zodat zijn brevet geldig zou blijven. Anders zou zijn opleiding voor niets zijn geweest. Het is momenteel geen vetpot voor piloten. Heel mooi dat hij nu bij Craig, een oude maat van mij en eigenaar van Ground Rush Safaris blijkt te kunnen invallen. (Craig komt later terug in deze blog.)


KOFFIE
De hernieuwde kennismaking met Tommy’s Living Desert Tour beviel uitstekend. De man heeft beslist talent voor presentaties. Diner bij Hotel Hansa, the best in town. Costa Rica koffie gehaald bij Slowtown Coffee burners,zowel voor mezelf als voor Meesterlijke Koffie in Hengelo. (Bij thuiskomst viel die toch wat tegen. Te ‘dun’ van smaak want te zacht gebrand.)

Cape Cross stonk nog heviger dan de vorige keer, maar Marijke is verzot op jonge zeehondjes die daar bij tienduizenden in een kolonie zitten. Ikzelf deed het autoportier zo snel mogelijk dicht en reed een paar honderd meter verder. Wat een stank! Die wil je hoofd niet uit, ook al ben je een uur verder; in gedachten ruik je ze nog steeds.


TANDARTS
Ik had de weg al eens eerder gereden, maar opvallend was nu hoeveel slechter de D2303 was naar Ugab Rhino Camp; keihard wasbord. Álles trilt los, niets is ertegen bestand. Eigenlijk moet je meteen naar de tandarts voor je vullingen. Ik heb op zo'n weg ooit een compleet imperiaal van een auto zien donderen.
Op de campsite was Marijke wel wat zenuwachtig voor de leeuwen. Die zitten hier inderdaad maar pendelen op en neer tussen de Brandberg en de zee; drie dagen ervoor waren ze ter plekke, nu niet. Google eens op Desert Lion Xpl-96.

Regen ’s ochtends, in dit gortdroge gebied. Hoe welkom ook voor het ecosysteem, toch, een natte tent; zand plakte overal aan.
Wat volgde was een ruwe rit, scherpe stenen, diepe kuilen, rotsen: honderd kilometer niets en niemand. Google Earth eens van Z 20 57’ 45” / O 14 08’ naar Z 20 35’ / O 14 32’. De Divorce Pass moet zijn naam wel ontlenen aan het feit dat er geen wegen te bekennen zijn waar vrouwen kunnen rijden zonder sport-bh. Marij vroeg dan wel geen scheiding aan maar hield helemaal niet van de rit door de rotsachtige canyon. De daarop volgende vlaktes gaven haar daarentegen weer het gevoel de eerste mens op aarde te zijn. Die onbetredenheid. En de zon brak door. Geen leeuw gezien, wel wat struisvogels: ballerina’s met hun wapperende veren-tutuutjes, en wat springbokjes en giraffes. Waar die leeuwen dan van moeten leven…?? (Zie http://africageographic.com/blog/end-of-the-game-for-namibia/ Op het laatst heeft auteur Crocodile Cris (zie zijn linkerarm) het over het gebied dat ik hier beschrijf.)


DECADENT
De bijgevoegde foto’s geven een tegenwicht aan de ontstane indruk op facebook van feest- en braspartijen in decadente restaurants. Door het wasbord van de vorige dag was de schroefdraad van de bout die de reservetank op z’n plaats hield kapot getrild. Ik hoorde opeens een ‘klink-klonk’ en checkte voor de veiligheid heel de auto. De tank hing scheef onder de cruiser en sleepte over de keien. Gelukkig kon ik in dit ‘godverlaten oord’ het malheur provisorisch verhelpen met wat ijzerdraad. Bij de workshop van Twijfelfontein Lodge hebben ze het probleem - weliswaar ook provisorisch maar toch wat stressbestendiger - verholpen. Pilsje bij Aabadi Mountain Camp, wir haben es geschafft! De volgende ochtend bleek dat er steensplinters tussen band en velg waren gedrongen, zodat de band lekte. Gelukkig geen groot probleem.

Wordt vervolgd.