Gat in de hand

29/09 Swakopmund

Een campingstoeltje: prijs € 79,-, campingtafeltje: vergelijkbaar prijskaartje. Die stoel mag dan wel van staal zijn, het voordeel daarvan zie ik niet. Kopen we niet. Plastic kratten met deksel: € 32,- tot € 45,- per stuk! Absoluut nodig. Koelbox op 12 Volt: variërend van € 800,- tot € 1200,-, zelfs duurder dus dan de koelkast thuis. Stáán laten. Een dekzeiltje van drie bij drie meter: € 55,- (teruggebracht, dit is te gek.). Twee slangenklemmen: € 8,-. Doosje aanmaakblokjes: € 10,-. Bij ons ligt zulk spul vaak bij de Gamma in de vijf-euro-bak, De watertank van 50 liter met kraan à € 75,- is dan weer redelijk betaalbaar. Mijn inkoopsessie hier is niet echt een genoegen en vergt zoeken, met mindere kwaliteit genoegen nemen en kijken of het ergens tweedehands te koop is. Het geld gaat er niettemin met bakken tegelijk uit.
Er kwam nog bij dat de creditcardmaatschappij mijn kaart had geblokkeerd omdat de meeste zaken hier niet met chip en pincode werken maar nog met de ouderwetse fraudegevoelige magneetstrip en handtekening op papier. Dat deed in Diemen het alarm afgaan. Ik belde (duur!) naar Diemen en de zaak is gelukkig opgelost. Anders sta ik zeker elke dág bij de flappentap.

Het kamperen zit de blanken hier sinds de Voortrekkers in het bloed; het is hun volksaard; een essentieel onderdeel van de cultuur net als de jacht waarmee het vaak wordt gecombineerd. De zwarten doen het nagenoeg niet. Elke zaak behalve in de categorieën boeken, kapsalon, ‘welness’ of drank verkoopt wel materiaal voor auto’s kampementen, en uiteraard voor de braai (= bbq) ’s avonds. Het gaat feitelijk om de uitrusting voor een cruise, alleen dan niet over zee maar over land, en niet met een kapitein maar op eigen gelegenheid. Kleine kinderen krijgen het met de paplepel ingegoten, hoe klein ze ook zijn, ze liggen lui op een matras achter in de stationwagen en rijden dágen door de bush van kampeer- en braaiplek naar iets vergelijkbaars verderop. Volksvermaak nummer één. Geen wonder dat ze in de winkels als Cymoth of Bushwackers kunnen vragen wat ze willen. Iémand in Zuidelijk Afrika moet wel miljardair worden. (Of zijn het die vervloekte politici weer?)


Zijpaadje: voor de fietsers en de cultureel onderlegden onder jullie hier een aardige link.
http://www.republikein.com.na/sport/bergfietsry-groei-tot-n-avontuur.135053.php
Ek seg doen, soos Lance! Ons sal lèkker vinnig rij.


En oh ja, ik begreep na een eerdere blog uit Cambodja dat ‘de trouwe lezertjes’ eigenlijk op verhalen van kommer en kwel zaten te wachten, liefst van lichamelijke aard. Dat vonden ze het leukste. In de daaropvolgende blog uit Namibia (eerste bezoek) heb ik ze tekort moeten doen; ik was te gezond. Het leukste vermaak is leedvermaak. Goed, goed, ik heb mijn best gedaan, een beetje teveel zelfs. Dat wil zeggen, met een bepaalde oefening die ik dagelijks doe, heb ik wat overdreven en nu zit ik met een rechterschouder die aan de voorkant pijn doet en zo’n twintig keer per dag even uit de kom schiet. Bijvoorbeeld als ik de bewuste arm optil, dan de spieren ontspan om hem te laten zakken: knap! Dan moet de linkerhand de rechterarm opvangen en langzaam los krijgen door hem heen en weer te bewegen. Ik kan mijn hand amper uit mijn zak halen, zeker de portemonnee uit de achterzak trekken is ‘Kaa Uu Tee!’. Het is de hele dag door gezeur. Ik word er sikkeneurig en ongeduldig van; pakjes kauwgum waarvan het cellofaan niet meteen los wil worden met de tanden opengerukt, ritsen moeten niet vastlopen anders gaan ze voorgoed naar hun mallemoer. Niets mag er tegenstribbelen. En dan doet de wifi het ook nog eens niet.
Autorijden is gelukkig (nog?) geen probleem.
But what to do, deep in Namibia? Rust is een moeilijk punt met dat geklooi aan de cruiser en volgende week kamperen.
Ik mailde Paul Droog, mijn fysiotherapeut (annex ‘torturer’) bij gelegenheid. (Had die ooit gedacht dat zijn klantenkring zich tot in Namibië zou uitstrekken?) Op afstand vermoedt hij een peesirritatie of –beschadiging. Beperkt bewegen is het devies.
Goed, ik heb mijn best gedaan om jullie te amuseren, al besef ik dat de aard van de klachten minder boeiend is dan die in Cambodja toen. Minder onder de gordel. Ik zal kijken wat ik eraan kan doen.

De cruiser nadert stilaan zijn voltooiing. Let wel: nadert! Morgen nog een dag klooien. Craig maakte vandaag van een lange vierkante buis een trapje om de rooftop tent in te kunnen. En een bevestiging daarvoor op de imperiaal van de auto. Ik ben jaloers op de man zijn handigheid. Daar redt hij het ook mee in deze economisch magere tijden. En ik maar schrijven en ‘beleid maken’. Leven het substantiële werk. Alhoewel… schrijven? Niks mis mee. Onderwijs ook niet trouwens. Laten we het houden op ‘ieder zijn talent’ en de zegeningen van arbeidsdeling.


30-09-2011
De auto is zover af dat alleen nog ogen in de vloerplaat moeten worden geschroefd om de bagage en watertank vast te sjorren. In Botswana zijn de wegen zo slecht dat het spul anders tot tegen het dak opwipt. Dat moet je met een vijftig liter watertank niet hebben.
Vandaag een testrit uitgevoerd op en neer naar Walvisbaai, op zoek naar Pelican Point, maar ik kon ’t niet vinden. Wel een kroeg op palen boven het water, ‘The Raft’. Wie schetste mijn verbazing dat ze er wel wifi hebben maar dat niet aan hun gasten beschikbaar stellen. Alsof ze er verlies op lijden. In de rest van de wereld beconcurreren zakenlui elkaar met zo goed mogelijk gratis wifi voor hun klanten, maar hier houden ze het lekker voor zichzelf. Maar de klanten die er belang bij hebben zíén dat wel. Hoe suf kun je zijn.

Op de heenweg twee jongens van het township van Walvis Baai die stonden te liften meegenomen. Toen ze thuis uitstapten stond ik nog even stil om de GPS aan te zetten en Pelican Point te zoeken. Ineens stonden ze weer bij de auto; ze dachten dat ik de weg niet wist en wilden wat terug doen voor de lift. Aardig toch. Hoe voorkomend. Maar voor veel blanke Namibiërs zouden het ‘kaffirs’ zijn. Er st5aan waterdichte schotten tussen de bevolkingsgroepen, helaas. Terwijl ze echt wel iets van mekaar zouden kunnen leren.
Op de terugweg naar Swakopmund twee liftsters meegenomen. Gaandeweg bleek dat ze ‘alles’ wel met me wilden doen, inclusief blowjobs of met z’n drieën. Ze waren kennelijk op weg naar hun jachtterrein, want ze wilden dat ik ze dropte op de strandweg bij de jetty. Swakop is veel toeristischer dan Walvis Baai.



01/10/’11

De dag begint met regen, potdomme. Na elf uur is het gelukkig droog, maar niks geen zon. Wat een oord, dat Swakopmund. Maar zie: in de namiddag een stralend zonnetje. Hoera.

Bij het ontbijt ontmoette ik een Zuidafrikaner uit Durban die in gezelschap van een voormalige Almeloër met zijn privevliegtuig op vakantie was in Namibië. Die ex-Tukker woont nu in Schwerin, Duitsland. De reden? Net als bij mij in Hengelo: ‘Cherchez la Femme’. Ze hadden motorpech en nu moest er hier in Swakop gesleuteld worden. De meest saillante uitspraak van de Zuidafrikaner boven de gebakken eieren met spek: ‘We whites will forever be an unwanted species here in Africa.’


Vandaag is het de grote dag van de Swakopmund - Walvisbaai marathon, dus grote drukte in de stad. Gisteren zag ik onderweg al de kilometermarkeringen en drankposten in opbouw. Ik heb geen idee over welk niveau het gaat. Doen Mutola en Gbreselassie ook mee, of is het meer een Namibische aangelegenheid?Je ziet de jeugd in de buurt van Windhoek wel langs de wegen rennen, dus hardlopen is populair in Namibië.

Vandaag de de laatste hand gelegd aan de kar. Morgen Welwitshia Drive en overmorgen Spitskoppe is het plan. (Alles te vinden op Google.)

Wens me maar beterschap,

Frank