Rokend water

Kaapstad, Woensdag 18-04-2012

Jezus wat is het weer lang geleden dat we wifi hebben gehad. In Kamanjab bij de Limlanders was voor het laatst, en te kort voor een blog. Inmiddels zijn we meer dan zesduizend kilometer verder en hebben we de Epupa Falls, Etosha Pan, Mabuasehube Game Reserve, mijn vroegere woonplaats Tshabong, het Kgalagadi Transfrontier Park, Upington en de augrabied Falls achter de rug. Om het ‘spannend’ te houden ga ik het verslag daarom in stukken hakken en mondjesmaat op de blog zetten, anders komt alles ineens bij jullie binnen en dan had ik me de moeite kunnen besparen. Grote kans dat je nog reisverslagen (en zeker foto’s) binnenhaalt als ik alweer lang en breed weer in Hengelo zit. (Internet is gewoon een ramp in Afrika.)



03-04-’12 Epupa Falls


In Opuwo was het het gebruikelijke spitsroeden lopen tussen de dames met blote borsten die allemaal armbandjes aan je probeerden te verkopen.
In Mopane Tented Camp waren vier personeelsleden bezig met ons diner en ontbijt. Eentje bakt de onvermijdelijke bacon, en de anderen kijken toe. De dame doet het meeste werk. Zo functioneert Afrika. (Wordt ‘t hier ooit nog wat?! Anderzijds kun je ook zeggen dat het een complete sociale dienst uitspaart.)

Bij de garage waar ik de rammel in de auto liet checken, kende de mechanic me nog van oktober. (Zie vorig blog.) Hij diagnostiseerde de rammel als inderdaad de springbushes, èn de versleten rubbers van de schokbrekers èn van de stabilisatorstang. Ik wist al dat daar tzt naar moet worden gekeken. In de bush kan het mo-ge-lijk een probleem geven als de bevestiging van de schokbrekers het begeven. Maar wat dat betreft vertrouw ik nog steeds op vriend Volker uit Swakopmund die zei dat ik zo nog een poosje kan rijden. De springbushes waren inderdaad ver heen, maar ze ‘gingen nog’. Wat Volker ook al zei. Ik belde naar een bekende garage in Kamanjab waar ik de volgende dag zou komen, maar die had net als de garage in Opuwo de onderdelen niet op voorraad.
Dus dan maar de rit vervolgen als gepland. Mocht ‘the shit hit the fan’ dan kan ik vanuit Bokspits nog naar Tshabong om het spul bij mechanic Rusty Aswat op te lappen. Voor preventief onderhoud kan natuurlijk ook en zal goedkoper zijn dan bij de officiële Toyota garage. De gebroeders Bean van Cape Cruisers in Upington zijn ook een alternatief.


En nu zitten we dan bij de Epupa Falls. Tot mijn verrassing is het heel hoog water want stroomopwaarts heeft het de afgelopen weken gestortregend. Toen ik er een half jaar geleden met Marijke was, viel er slechts een pisstraaltje. Nu hangt de nevel tot 25 meter boven de kloof waar het water in valt. Prachtig gezicht. Vindt Jel ook. Ik schat de snelheid van het rivierwater op meer dan twintig kilometer per uur. Je zou moeten aanpoten om het hardlopend bij te houden.
We kamperen vlak naast de Falls, en genieten nu van een sundowner op het hoog gelegen terras waar mevrouw Flora de scepter zwaait. Maar benauwd dat ’t hier is door de combinatie temperatuur en waterdamp!

Een man vertelde zojuist dat er twee weken geleden hier iemand door een krokodil is gebeten. Lijkt me sterk met dit woeste water. Maar hij is belanghebbende want als toer-operator wil hij wat aan ons verdienen. Dan doet een sterk verhaal het altijd wel.
Vanavond dan toch de eerste braai en niet uit eten. Niet dat dát goedkoper is.
Proost.