Cattlepost

Ncojane – Mabuasehube

Al twee keer in het verleden heb ik de weg via Ukwi naar Hukuntsi gemist. Telkens door nieuw aangelegde wegen die niet op de kaart stonden. Nu had ik in Google Earth de juiste weg geïdentificeerd en met placemarks gemarkeerd. En vervolgens daarvan waypoints gemaakt voor een route op de Garmin. (Ik vertrouw erop dat je het kunt volgen.)

WERKGEBIED
Na zo’n twintig kilometer kwamen we mijn vroegere werkgebied binnen. Ukwi was onherkenbaar. In mijn tijd slechts wat golfplaten hutjes en bushmen hutjes van gras. Nu overal bakstenen gebouwen, waaronder een heuse school. (De onderwijzeres waarmee ik het hier vroeger aanlegde had slechts een schuurtje van golfplaat.) En nu ook…. koeien en geiten! In overvloed. Toentertijd was een van mijn opdrachten om dit gebied koeienvrij te houden zodat de bushmen als ze door onderwijs meer ‘van deze tijd’ zouden zijn, nog land voor henzelf ter beschikking zouden hebben. (Voor vee natuurlijk. Dit is immers Afrika waar niets anders bestaat.) Ik vrees dat de koeien van vandaag de dag eigendom waren van de districtsnotabelen en amtenaren en niet van deze bushmen. Ook gaan zo de voordelen die de overheid had bedacht voor de ‘verheffing’ van de bushmen zoals scholen en andere voorzieningen, naar degenen die het niet toekomt.
Volgende dorp: Ngwatle. Zelfde verhaal: vroeger een bushmen dorp, nu een ‘cattlepost’ voor de ‘gewone’ Botswaanse bevolking.
De route naar Hukuntsi liep rechtdoor. Maar het gras stond wel erg hoog, dus ik controleerde na een kilometer hoe de radiator zich hield. Ondanks mijn netje dat ik ervoor had gespannen tegen het graszaad liep hij helemaal vol. Dat is in dit gebied levensgevaarlijk. De weinige uitgebrande autowrakken zijn bakens in een zee van graszaad. Dus omdraaien en een omweg zònder graszaad kiezen over Zutswa. Heel veel wild onderweg. Hier zit àlles! Daarom heeft Hunters Africa er een kamp vanwaar uit ze graag op leeuwen jagen. (Ik hoef niet meer te verklappen dat ik niet van dat gejaag hou. Maar ik heb niettemin zelf een zebravel op de slaapkamer liggen.. Jede Konzekwenz füht zum Teufel.)

RAAR WILD
Ineens een kudde heel raar wild in de verte dat we niet thuis konden brengen. Pas toen we op tweehonderd meter waren bleken het…. fietsers op mountainbikes! Vlak bij Zutswa. Aan de rand van Kalahari Transfrontier Park. Wie ooit in Zutswa is geweest, en dat is van jullie allemaal alleen mijn zus Angèle, weet hoe out of place trainende fietsers hier zijn. We hielden in. Maar toch schrokken ze zo enorm van die plotselinge auto dat ze bijna aan de rand van de weg over de kop sloegen. We hebben niettemin leuk gepraat met het stelletje enthousiastelingen. Ze trainden om aan een Zuidafrikaanse wedstrijd mee te doen, waarschijnlijk de Cape Epic. De foto die ik van ze maakte ga ik hen in viervoud opsturen met bemoedigende teksten. Leuk volk.


CATTLE COUNTRY
Zutswa zelf dan. Zelfde verhaal als Ukwi en Ngwatle. En vanaf dáár tot in Hukuntsi aan één stuk door cattle country. Toen ik vroeger met mijn zus hier was, zaten er bushmen jakhals te eten. Treurig toch, dit nu.
In Hukuntsi was Mr. Moncho helaas niet thuis. Hij is ex-lid van de Land Board waar ik adviseur van was. Bij mijn vorige bezoek aan Hukuntsi had ik een foto van hem gemaakt die ik nu bij hem wilde afleveren. Ik gaf de exemplaren nu maar aan zijn zoon, met een groet achterop. C’est la vie.
En net als vorige keer wéér geen ijs voor de koelbox in Hukuntsi. Wat een oord.
Bij een pompstation dat wèl open was heb ik zo goed en kwaad als het ging met een tuinslang het graszaad van achter uit de radiator gespoten, maar het straaltje was te zwak om het goed te doen.

Toen volgde een zware zandige rit Zuidwaarts naar de Main Gate van Mabuasehube Game Reserve, onderdeel van het Kgalagadi Transfrontier Gemsbok Park. We hadden een campsite gereserveerd bij Mpayatutlwha Pan. Precies op de plek waar ik 25 jaar geleden leeuwen rond de tent had. En nu waren we daarvoor slechts een half uur te laat. De oude kennissen in Botswana met wie we hadden afgesproken om de campsite te delen (Mien, Bernard, Maud en Bram) hadden juist een half uur eerder een leeuwin doodgemoedereerd door het kamp zien lopen. Bram, een goede fotograaf en vormgever had er zo’n mooie foto van gemaakt dat het leek of ze speciaal voor het fotografische effect was ingehuurd.

KLAPPERTANDEND
De eerste nacht in ‘Mabua’ was minder geslaagd. Op een of andere manier had ik een koortsaanval en buikgriep opgelopen. En het was ijzig koud ’s nachts. Dus ben ik ’s nachts twee keer klappertandend naar de wc tweehonderd meter verderop moeten lopen. (Leeuwen??) Ik bespaar je de details. Wat had ik het koud die nacht. De dag erna paste ik mijn zelf uitgevonden paardenmiddel tegen buikgriep maar toe: de hele dag niets eten tot intern alles tot rust was gekomen. Ik heb wèl voor de anderen de braai verzorgd maar zelf taalde ik er niet naar.

Die tweede dag kampeerden we aan de naamgever van het park: Mabuasehube Pan. De mooiste. Jel en ik reden erheen via een veertig kilometer lange omweg. Die betaalde zich uit: een leopard, halverwege. Nou heb ik drie jaar in Botswana gewoond en in al die tijd maar één (1!) leopard gezien, en dan ook nog slechts als schim die meteen in de struiken verdween. En hier stak er eentje op z’n gemak de weg over. Jel is een bofkont.


ZONDER VREES
Mabuasehube Pan betekende voor iedereen een rustdag. We hadden allen lange afstanden gereden de voorafgaande dagen.
’s Ochtends voelde ik al dat het lichamelijk beter ging. Het bewijs? Een scheet zonder vrees.
’s Ochtends checkte ik de auto op alle punten die de dag erna vitaal zouden zijn. Alles in orde. Behalve de ‘lock’ van het rechtervoorwiel. Ik heb dat nog nooit meegemaakt dat een wiel niet wil ‘locken’. En net nu overkwam het me. Zonder dat heb je geen 4x4. Consequentie: zonder 4x4 konden we de Wilderness Trail naar Nossob Valley niet wagen. Dat was balen. Het was een hoofddoel van deze trip. En de basis van alle afspraken met Mien, Bernard, Maud en Bram. Maar midden in het zand van het park kon ik de as niet open maken. En zelfs als ik dat wel had gekund, had ik niet geweten hoe ik het probleem zou moeten identificeren en verhelpen. Dus geen Wilderness Trail, helaas maar morgen door naar Tshabong, mijn vroegere woonplaats, om raad te vragen aan Rusty, de mechanic. Mien, Bernard, Maud en Bram deden de trail uiteraard wel. We zouden hen onderweg naar Twee Rivieren, de main gate van Transfrontierpark treffen. Zij deden het rondje van pakweg zeshonderd kilometer tegen de klok in, Jel en ik met de klok mee via Tshabong.