Het begint al goed

Het begon er al mee dat D Reizen zich vergiste in het ticket. Het gewenste reisschema van ‘heen’ naar Upington, terug van Windhoek werd niet opgemerkt bij een overdracht van de ene collega naar de andere. Het werd een retour Upington met helaas een rotvlucht. Maar goed, ik had zelf het definitieve ticket beter moeten checken, dus dan moet je niet mauwen. Ik ging ermee akkoord.
Eerst naar Dubai, daar vijf uur wachten, dan naar Johannesburg, opnieuw vijf uur wachten, en dan naar Upington. In totaal meer dan dertig uur onderweg gerekend vanaf huis. Dat is dan nog volgens plan. Het liep anders.
En het was nog een duur ticket ook. Vliegen. Hekel aan.


BEZWEET

Dubai Airport zal me heugen. De dure capuccino (€ 5,70 = Fl 13,-!!) en het pilsje van € 8,- (= Fl 18,-!!) waren nog tot daaraan toe. Erger is dat er een gate change werd omgeroepen precies op het moment dat ik op het toilet was. Ik heb de hele omroep niet gehoord, waarschijnlijk door doorspoelende toiletten alom. De omroepmevrouw was overigens ook buiten de toiletten al onverstaanbaar met haar zachte hese, timide, ik zou haast zeggen islamitisch versluierde stemmetje. Er is altijd omgevingslawaai op zo’n vliegveld en dan kun je het vergeten dat je de boodschap mee krijgt.
Nou even een op het eerste gezicht ongeloofwaardige aanvulling, maar wie ooit via Dubai Airport heeft gevlogen. zal het wellicht herkennen. Héél bijzonder is het gevoel van ‘privacy’ op de toiletten aldaar. Wie papier uit de houder trekt wordt getrakteerd op een luid ‘getokkelokkelok!’. Het is een volstrekt belachelijk kabaal. Je hoort meteen dat je buurman en die van vijf hokjes verderop in dezelfde fase van de procedure zitten. Ik bedoel maar, ook als er niet wordt doorgespoeld, valt dat stemmetje weg.
Het mag wat kósten, zulke toiletrolhouders. Daar heeft Dubai over nagedacht.


Ik vond het al wat leger toen ik terugkwam bij de gate. Maar ik bracht mijn tijd genoeglijk door naast een keihard snurkende Indiër en met een boek over een Nederlandse ontdekkingsreiziger voor de VOC in Zuidelijk Afrika. Tegen de tijd dat ik dacht dat we ondertussen toch echt moesten inchecken liep ik toch eens naar de balie om te informeren. Gebeurt er hier nog wat? Antwoord: U moet naar gate C 19. Pakweg twee en een halve kilometer weg helemaal aan de andere kant van de terminal. Ik vroeg de man achter de balie om snel naar de nieuwe gate te bellen en te melden dat ik eraan kwam; er was best nog wel tijd voor hij dichtging. (Meestal zo’n twintig minuten voor vertrek.) Maar voor de veiligheid zette ik het toch maar op een rennen. Toen ik daar bezweet aan kwam gehold was het vliegtuig weliswaar nog niet weg, maar de gate was toch net twee minuten dicht; aan boord gaan mocht ik niet meer. Ik was op tijd in actie gekomen, maar de man had dus niet gebeld.
Ik moest wachten op de manager. Die kon niets doen en stuurde me terug naar een transferdesk bij de gate waar ik net vandaan kwam. Daar stuurden ze me door naar een andere desk die me doorstuurde naar wéér een andere desk die een ticketing permit had. Ze rekenden mij ‘no-show’ aan en vroegen allervriendelijkst een betaling van ‘slechts’ $ 656,00 !!
De NS doet niet moeilijk over een trein later. Hoe hebben die vliegmaatschappijen dan zo’n machtspositie kunnen bemachtigen? Me dunkt dat Neelie Kroes hier iets heeft laten liggen. OK, dat je moet wachten op een zitplaats, logisch.

DE KIR-METHODE

Ik dus naar de manager om die kosten te omzeilen want ik had wel een verhaal vond ik. De manager zocht weer contact met zijn hogere manager. Ik moest wachten, hij zou mij op een bepaalde plaats wel komen ophalen. (Je voelt al mottigheid bij zo’n afspraak.) Op die afgesproken plek kwam ie dus niet opdagen op de afgesproken tijd, dus moest ik via de security weer terug naar zijn balie waar inmiddels een lange rij stond. Daar stond de man nog rustig zijn ding te doen. Hij wees op zijn collega; zijn dienst zat erop. De collega heb ik een uur mogen observeren bij zijn drukke werkzaamheden. Enfin, je voelt ‘m al: de KIR-methode. De Kluit-In-Riet-methode. In totaal heb ik zeker met zes man achter de balie van doen gehad. Telkens in de rij, steeds door de security.
Het eind van het liedje was voorspelbaar: $ 656,- armer en dan nog afwachten of op de vlucht van 10.00 uur nog een plekje vrij was. Nagelbijten.
Helaas: overboekt. De vlucht vanmiddag voorlopig óók. Wéér drie uur rondhangen op de terminal in de hoop dat er misschien toch een stoel vrij kwam. De volgende vlucht naar Joburg was waarschijnlijk .... maandag: vier dagen rondhangen in Dubai. Maar gelukkig kon ik mee met de middagvlucht. Zodoende heb ik zeventien uur op Dubai Airport rondgehangen. Raar: een andere passagier die in dezelfde situatie zat, mocht gratis mee.
Aan boord liet ik het halal geslachte lam links liggen en koos voor de kip. Ook halal?


AL ONZE MEDEWERKERS ZIJN IN GESPREK

Een ongeluk komt nooit alleen. Het één leidt tot het ander en dus tot een kettingreactie.
Toen in Dubai al duidelijk was dat ik de aansluitende vlucht in Johannesburg niet zou halen was er gelukkig ruimschoots tijd om South African Airlines in kennis te stellen en de aansluitende vlucht naar Upington te cancelen. Anders beschouwden ze me daar ook als ‘no show’. Maar Emirates belt niet naar andere maatschappijen, zo gaven ze me aan de balie vriendelijk te verstaan. Service! Het internet was belabberd in Dubai, dus was het nog maar de vraag of ik een telefoonnummer van SAA kon achterhalen. Ik vond een onduidelijke afdeling die mij het juiste nummer zou kunnen geven of doorverbinden. Vanuit Dubai met je mobieltje betaal je via Nederland naar Zuid Afrika; heel rustgevend als je dan aan de andere kant hoort: ‘All our employees are currently unavailable'. Ik belde diverse malen D-Reizen in Amsterdam: ‘Al onze medewerkers zijn in gesprek.’ Daar bleek verwarring over wie mijn vlucht kon managen: D-Reizen of Emirates. De éen zei dat alleen de ander daartoe bevoegd was.
Bellen, bellen, ook het hotel in Upington en de afspraak met Cape Cruisers moesten worden verzet. De telefoonmaatschappij bestelt alvast een bedrijfsuitje voor als mijn betaling binnenkomt. En de bagage moest worden geregeld, want die zat nu in een uitzonderingssituatie. Maar dat ging gelukkig automatisch.
Lekker: de vraag was nog maar of de vlucht van Joburg naar Upington niet óók overbooked zou zijn. In deze situatie moet je overal achter in de rij aansluiten. Dadelijk hang ik een week op vliegvelden en zijn Marij en de meiden nog éérder in Kaapstad dan ik.


NO-SHOW

In Joburg was het voor de vlucht Joburg-Upington van hetzelfde laken een pak: ze beschouwden mij als ‘no-show’ dus opnieuw betalen. Maar de dame aan de desk op Oliver Tambo Airport zag ineens het licht en was zo vriendelijk met te adviseren naar de counter van Emirates te gaan waar ze me een zogenaamde FIM (Flight Interruption Manifest) zouden kunnen geven. Dat gaf recht op een vlucht zonder opnieuw te dokken.
Had ik dát maar niet gedaan. Bij Emirates niemand aanwezig. Het kantoor ging volgens een dame die er wachtte pas na negen uur open, nagenoeg gelijk met mijn vlucht dus dat werd niks. Ik had zowiezo geen vertrouwen in de assistentiebereidheid van Emirates na mijn voorgaande ervaring. Dus terug naar die vriendelijke mevrouw en € 80,- betalen in de hoop dat ik die later misschien terug kan vorderen. Maar de dame zat er niet meer. De vervangster vroeg een bedrag van € 280,- voor de vlucht naar Upington enkele reis. Die tachtig euro was een fout geweest. GVD! Hád ik maar…


TÉ RELAXED

Dat geintje in Dubai kostte me in totaal inclusief een extra nacht plus telefoontjes in een hotel ongeveer duizend Euro. Dus je betaalt voor een separate vlucht het viervoudige van je oorspronkelijke ticket. De twee enkele reizen die ik extra moest betalen plus de extra hotelkosten bedragen ongeveer evenveel als het hele oorspronkelijke retourticket Amsterdam-Upington. Het is niet alleen het geld, maar vooral de stress van het afhankelijk zijn van volk dat het niet goed met je voor heeft dat de hartslag verhoogt en het lontje verkort.
Am I to blame? Ja, er had een alarmlampje moeten gaan branden toen in Dubai de terminal leger was na terugkomst van het toilet. Maar je gaat niet voor elke wissewas naar de balie om vragen te stellen. Die mensen zien je komen; als iederéén dat doet! En ik had niet zo verdiept moeten zijn in een boek dat me niet opviel dat het te lang stil bleef. Je kunt ook iets té relaxed reizen.
Desalniettemin vind ik het misbruik van klanten in noodsituaties (nou ja, het is nog steeds geen Syrië of Rwanda) van Emirates. Hun klant interesseert ze geen moer. Wie een vlucht mist is voor de vliegmaatschappij een dankbaar slachtoffer. Dan krijgen ze dollartekens in de ogen want wie niet betaalt staat dagen later nóg ongeschoren op de gate met een trolley met plastic boodschappentassen. Je bent een open portemonnee. Bij elke no-show wrijft de CFO zich in de handen.
Ik denk dat ik eenmaal terug in Nederland eens een klacht indien.

Ik wed dat ik door de buikpijn een kilo kwijt ben. Da’s dan weer meegenomen. Het equivalent van vier pakjes boter is van de taille af.


In Upington scheen de zon. Het meisje achter de balie van Avis werd door een collega begroet met: ‘Mòòrre ingel! Hoe gaandit met jou?’
Cape Cruisers heeft het merendeel van de te servicen onderdelen aan de auto gedaan, maar – typisch Afrika - niet allemaal. Maar het belangrijkste is gebeurd.
In Affininty Guesthouse heb ik een kamer met balkon dat uitziet over de Oranje rivier.
Let the good times come.