Door de Northern Cape

Door de Northern Cape

17-12-‘12
Nou zit ik me hier toch in Calvinia, de plaats die je wil vermijden. Alleen goed om doorheen te rijden op weg naar….
De naam Calvinia zegt ’t al: Rijssen tot de vierde macht. Nou heb ik me altijd verre van Rijssen gehouden sinds ik Belcampo heb gelezen, dus ik lul maar wat. Maar Calvinia, wát een in de Here dichtgenaaid gat. Maar het ligt op de snelste weg van Upington naar Kaapstad, precies op een afstand waar je overnachting zoekt, vandaar dat ik er zit. Toch een alleraardigste negerinnetje dat komt vragen of het eten OK was. Tja: hoe leg ik haar uit dat de garnalen in Dampo gebakken moeten zijn?
Maar laat ik maar eens beknopt verslag doen van de afgelopen dagen.


PRAKTISCHE JONGENS

Cape Cruisers, het bedrijf van twee broers die volgens mij nog samenwonen, kwam met een veel hoger eindbedrag voor service en verbeteringen aan mijn cruiser dan in hun oorspronkelijke offerte. Gesoebat dus. Ik heb ze uiteindelijk gegeven wat ze vroegen. Ik snap dat soort handige-handjes-jongens wel sinds in met Fred zaken heb gedaan (sorry Fred, grapje.) Ze kunnen niet vooruit plannen, laat staan rekenen. Een geen idéé dat een offerte bindend is. Je kunt complete overzichten sturen wat er moet worden gedaan, ze offreren wat ze al gedaan hèbben, en waar ze nu mee bezig zijn; verder reikt de blik niet. De rest van het lijstje komt op een nieuwe ‘offerte’. Terwijl jij denkt dat de oorspronkelijke offerte gold voor de hele lijst opdrachten. Zó krijg je verrassingen. Onaangename dan. Maar de auto loopt weer als een zonnetje. Ik heb er nu zo’n 1500 kilometer op zitten. Toch blijft er nog iets op de ‘to-do-list’ over voor als ik komende zomer met Marij en Jel naar de Okavango trek, want Botswana is zwaar terrein. Een auto is hier een zaak van constant onderhoud.

Ik loop nu even chronologisch de gebeurtenissen door.



UPINGTON

Knetterend onweer ‘s avonds. Zo snel als het kwam, verdween ‘t weer. Op weg naar een eetgelegenheid zag ik een man met blote voeten in de goot staan. Het water stroomde tot aan z’n kuiten. Ik zag dat hij beginnende olifantspoten had.
‘Enjoy it?’
‘Yeah, you see I’m a destitute, I have no water to wash. Now at least I can wash my feet. Nice. …… But I’m still suicidal.’ ….. ‘See, I am a thousand kilometers away.’
‘Yes, I know what you mean. Me too; nine thousand kilometers to be precise.’

15-’12. Zie mijn vorige blog ‘Drive’ over het restaurant in Twee Rivieren in verslag ‘Positive Action’. Het knorrige vette wijf van toen (niet in het verslag opgenomen) is omgeslagen als een blad aan de wind: vriendelijk, praatje makend. Jel’s opmerkingen van toen hebben gewerkt! Of het moet zijn dat die bloedmooie collega van haar er niet meer werkt. Vrouwen, leer ze me kennen.

DE GEMSBOK

http://sanparks.org.za/parks/kgalagadi/
http://en.wikipedia.org/wiki/Kgalagadi_Transfrontier_Park
http://www.southafrica-travel.net/kalahari/e6kage01.htm
http://www.nature-reserve.co.za/kgalagadi-transfrontier-nature-preserve.html
http://www.parks-sa.co.za/forums/viewtopic.php?f=38&t=24025&start=45


Veeeeel kilometers altijd. Maar het is ‘mijn’ park en ‘slechts’ 300 km van Upington.
Eerste nacht ‘Two Rivers campsite’ (de zwarte Batswana weigeren de ‘boer’-naam ‘Twee Rivieren’ te gebruiken. Hoe lang houdt dat fundamentalisme nog stand?). Niks bijzonders, geen uitzicht op Nossob dry riverbed terwijl dat toch voor de hand lag, dus een verkeerde locatie. Gemiste kans. Typisch Botswaans-onbeholpen. Ook de vogelnestjes liggen nog steeds bovenop de brander van de geiser.
En toch….
De Kalahari sterrenhemel, de tweeduizend bliksemflitsen aan de horizon, het ‘kekkekkek’ van de gekko’s, het zoele suizen van de nachtwind. Natuurkundig niks bijzonders, maar waarom vóélt ’t dan zo existentieel? Kwam het door de Orange River Ruby Cabernet? De stilte. Het enige dat je hoort is je eigen ademhaling en je ingewanden, op de gekko’s na dan. De uil die geluidloos landt op de nok van je tent en als je verrast beweegt even geluidloos wegvliegt. Het enige dat er nog aan ontbreekt is seks; een goed wijf in je tent: the essentials of life. Wat moeten die bushmen gelukkig zijn geweest vroeger in hun onaangeraakte bush. Jawel, ik hou wel van dit land; leeg, bar en meedogenloos als het mag zijn. Maar eigenlijk net daarom. En ik hou ook van de zorgeloze vrolijkheid van de zwarte bewoners, hoezeer ik me vroeger ook aan hen ergerde tijdens mijn baan hier. Ik kan het niet verloochenen: het klikt. Nee, ik ben geen blanke zwarte zoals Arjan Ederveen zo hilarisch uitbeeldde. Als er maar geen politieke steekspelletjes worden gehouden, heb ik makkelijk toegang tot ze.


Auob dry river bed:
De oogst: vijf spotted hyena’s en een cheeta moeder met ‘cubs’. Buiten de gebruikelijke ‘bokkies and birds’.
Bij boorgat 13 zag ik een ‘memorial’ voor Vet Piet, een Zuidafrikaanse game ranger met wie ik ooit op patrouille ben gegaan. Hij is in 2004 overleden.
http://www.volksblad.com/Suid-Afrika/Nuus/Spoorsnyer-sien-sy-dood-in-wolk-20100615


Campsite Rooiputs:
Altijd een harde maar gelukkig warme wind in de namiddag. Om 20.00 uur gaat ie altijd liggen. Een wildebeest sjokte op z’n gemak door de campsite. Bar slechte wijn uit een pak, maar gelukkig merk je dat niet meer na het derde glas.
Grrroooooaaaach, hrrroemmmmm, hroeemmm. Een leeuw in het kamp om half vijf ’s ochtends. Misschien waren er méér maar het is het mannetje dat brult.

‘s Ochtends door de immigration bij Twee Rivieren. Dezelfde nicht als vorig jaar zat nu weer achter de balie. Hij was alleen een kilootje of vijf zwaarder. Hij vertelde dat hij op vakantie was geweest in Amsterdam en Londen.
* ‘Man, I was totally worn out. Completely spent.’
- ‘You guys fuck too much!’
* ‘Damn sure.’


PADSTALLETJIE

En daarna dus op weg naar Cape Town, via Calvinia.
Ik reed het eerste stuk aan de Botswaanse kant van de grens om ‘oom’ Piet Titus op te zoeken. (Zie blog (ik dacht) Lekker Pad; verslag Herenleed.) Hij was helaas niet thuis, maar zijn vrouw en dochters zaten op de veranda. Ze lachten toen ze me zagen komen. Het ging goed met Piet. Hij trok nog wel met zijn rechterbeen, maar hij kon alweer werken, en hij was zelfs op de fiets gesignaleerd. Geweldig nieuws. Ik was bang dat hij dood zou zijn, zo erg was hij eraan toe vorige keer dat ik hem zag. Ik kon nu alleen maar de groeten laten overbrengen.


De wereld houdt bij Calvinia op, maar dit verhaal gaat door. Van Calvinia naar Ceres is 250 kilometer met niets; alleen hekken van farms. Precies één ‘padstalletjie’ met niets te eten.
Het plépapier, een vast onderdeel van een longitudinaal-anaal onderzoek naar de spreiding van kwaliteit over de wereld. De Zuidafrikaanse variant moet wel haast van de allerslechtste kwaliteit zijn, of het moet de eer delen met Vietnam. Na gebruik heb je het idee dat je de houtsplinters uit je gat moet trekken.

Zo arriveerde ik vanmiddag in vlakbij Paarl, een beroemd wijngebied, op slechts 45 kilometer van Kaapstad. Er moeten rampen gebeuren wil ik morgen niet op tijd voor mijn dames op het vliegveld staan.

Groet vanuit Paarl (42 graden Celcius)